Met Antares naar Ijsland - 2017

[Vogler]

We zijn weer terug...



Eerst de Ijslandblues overwinnen en de foto's verwerken, maar binnenkort meer!

Joris

[Fetzl]

zet maar wat vaart achter die bluesoverwinning.... van Peter kreeg ik af en toe een teaser door, maar op jouw foto's zit ik ook te wachten hoor

[Wolf]

we weten op voorhand dat dat prachtige foto's zullen zijn, dus.....

[Penguin]

We kijken er naar uit. Maar ik begrijp dat je nu wat anders aan je hoofd hebt.

[Vogler]

"De Ijslandblues lijkt deze keer nog mee te vallen", dacht ik de eerste week van september. Maar enkele dagen later zat ik me aan mijn bureau alweer stevig af te vragen wat ik daar in godsnaam zat te doen, temidden van first world problems die absurder dan ooit leken. Vergeten paswoorden, synchronisatieproblemen, en er drie uur over doen om eindelijk de mail op het werk te kunnen lezen... alles leek zijn best te doen om de opstart na de vakantie zo lastig mogelijk te maken. Af en toe ontsnapte ik mentaal door terug te denken aan de sprookjesachtige ritten door de binnenlanden, waar alles weer op zijn plek viel en een reset onderging. Het was dan alsof de frisse bries er weer even was, waarbij ze niet zozeer om maar door mijn hoofd waaide en mijn bovenkamer verluchtte. (Of was het toch de airco?)

De binnenlanden waren m'n enige concrete plan voor deze vakantie, en ik hunkerde weer naar de weidse landschappen. Het was de derde trip naar Ijsland, dus we hoefden niet zo nodig de sights te seeën. Gewoon loslaten en rondzwerven. Proviand en diesel waren in principe de enige zaken waar we ons zorgen om moesten maken.

Ondertussen zat er ook een standverwarming in de auto. Ik had de laatste twee nachten doorgewerkt om het secundaire elektrische systeem en de Planar af te krijgen. Op het nippertje zat alles op zijn plek - maar de Planar bleef hardnekkig een foutmelding op de brandstofpomp geven. Frustrerend, want de standverwarming was een absolute prioriteit, vooral om de kou wat draaglijker te maken voor Mevrouw Vogler. Maar het was dringend tijd om te vertrekken, dus dat moesten we dan maar onderweg oplossen. Gelukkig was er de geruststellende gedachte dat we Peter Puma nog zouden treffen, die toevallig gelijk met ons de overtocht zou maken. Als er iémand was die kon helpen met dit probleem, dan was hij het wel. Uiteindelijk zou hij meer dan eens een reddende engel zijn.

Inmiddels was het zondagmiddag - en dinsdagochtend moesten we al aan de boot zijn. Daarenboven hield ik er rekening mee dat we in Hamburg een tussenstop zouden moeten maken voor een planar brandstofpomp, dus we scharrelden snel de bagage bij elkaar en vertrokken in zeven haasten naar Hirtshals.
Peter suggereerde inmiddels per sms dat de polariteit waarschijnlijk fout zat, maar een amateuristisch McGyvertje op maandagochtend op een camping in Osnabruck bracht geen vooruitgang. Ik kon enkel concluderen dat de pomp stuk was... Support van Planar is natuurlijk nul, en de enige hoop was een Webasto- en Eberspacher installateur in Hamburg. Misschien kon die helpen. De man bleek ons ter wille te zijn, en Planar bleek gelukkig geen vies woord te zijn: hij had Planar zelf al eens gecontacteerd in een poging hun producten in het assortiment op te nemen. Tevergeefs, dus hij had geen stukken en de andere pompen waren niet compatibel. Hup, vort dus naar Hirtshals, waar we Peter en Noëlla zouden treffen op de camperplaats aan de Doggersbank.

Tijd werd krap, dus ik trapte Antares op zijn staart en we reden aan een forse snelheid een druilerig Denemarken door. Beetje te snel naar mijn goesting, al heeft een goed opgewarmde Td5 nog verrassend veel reserve aan 130. Die reserve zat duidelijk niet in de ruitenwissers, die in de laatste vijftig Scandinavische kilometers hun ongenoegen uitten middels een luide klak vanuit het dashboard, waarna de linkerruitenwisser zich eigenzinnig ging gedragen. Gelukkig werd het droger, en we konden veilig verder om rond half elf 's avonds te arriveren aan de camperstaanplaats in Hirtshals. We parkeerden Antares in de laatste schemer naast Peters microcamper en toen ik nog lichtjes opgejaagd van de hectiek van de laatste dagen uitstapte, stonden Peter en Noëlla al bij ons. Hun hartelijkheid bracht meteen rust. We waren op tijd voor de boot, en dadelijk mocht de daktent weer open. De vakantie kon beginnen!

[Vogler]

Marieke herinnerde zich dat we om half negen moesten inchecken en dat leek me wel te kloppen. We spraken of rond acht uur te vertrekken, dus de wekker ging op 7:30 - wat me na twee nachten zonder noemenswaardige slaap nog steeds meedogenloos vroeg leek.


Die ochtend, op een camperstaanplaats in Hirtshals om 5 na 8...





...draaide ik de sleutel om en hoorde... niks!
Ook de tweede keer niks: behalve een rood knipperend motorlampje geen klik, geen zoemende dieselpomp... niks.
'Godverdegodver, is het dan toch zo', spookte me door het hoofd. '...zijn Land Rovers dan tòch zo onbetrouwbaar? Gisteren de ruitenwissers en nu dit!' Ik moest terugdenken aan 20 jaar geleden, toen we in 1997 onze Peugeot 205 hortend en stotend op 2 cylinders op de ferry moesten jagen, ook in Hirtshals, om later een stevige factuur van een Noorse garage te moeten slikken voor wat uiteindelijk een simpel probleem was.
Ik voelde een dilemma aankomen en lichtjes nerveus gebaarde ik een no go aan Peter. Die bleef de kalmte zelf en raadde me aan om de batterij even af te koppelen.
Reboot - en voilà, die ochtend op een camperstaanplaats in Hirtshals om kwart na 8, startte Antares Threadwell alsof er niks gebeurd was. Ook later zou er op de Nanocom niets te zien zijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik Peter dankbaar was.

Om half negen stonden we aan de poort van de terminal, als eerste!



Dat stemde niet overeen met hoe het leven ons normaal overkomt, dus er moest iets niet kloppen... En inderdaad:
die ochtend, aan de check-in van de ferryterminal in Hirtshals om half negen, bleken we er twee uur te vroeg te staan.
Maar ach, wat zijn twee uur. We maakten nog op gemak een espresso, Noëlla en Marieke kletsten de tijd wel vol en we voelden hoe met het aantal 4x4's ook de kriebels in de buik toenamen. Want bij het zien van al die terreinwagens, weet je dat het écht weer zo ver is. We gaan weer naar IJsland!









Het is altijd een hele drukte in de rijen, want enkel de chauffeurs mogen met de auto de boot op. Plots moet er nog vanalles gepakt worden, en je ziet hoe de dames als muilezels vol bagage vertrekken naar de pendelbus.



Did I mention white Defenders are cool? Een Italiaan, en ik vond het vanaf Brussel al zo'n eind...



Eenmaal de boot op blijven Peter en ik nog een tijdje op het autodek hangen. We werden zo blij als kleine jongetjes bij het zien van al die Defenders.









Op het bovendek werden we later door een Duitse groep getrakteerd op heerlijke Ijslandtaart. Ik heb toch even moeten nadenken hoe ze dit gedaan kregen, want dit is een doorsnede van de taart: elk stuk was een ijslandse vlag.



Heerlijk, en feestelijk! Voor ons lagen nu twee dagen van volledige rust, tijd om niets te doen, wat te plannen, te lezen of wat bij te slapen. Ruitenwissers, verwarmingen en rode lampjes waren een probleem voor later, daar konden we nu toch niets aan doen...

[Peter Puma]

Joris is goed op dreef

[dafaljan500]

Sjiek!
Nog...nog...nog

[Landy Bean]

Kwijl kwijl kwijl, wat een verhaal en we zitten nog niet op IJsland...

[Penguin]

Nog geen tijd gehad om te lezen

[Daan147]

Nieuwsgierig!!

[Vogler]

(sorry voor het late vervolg, het waren drukke weken...)

De overvaart verliep vlot en zonder noemenswaardige problemen. Een plek aan het raam, blik op oneindig, lekkere koekjes uit de tax-free shop, koffie en gezellig buurten bij Peter en Noëlla.
In het restaurant van het schip werd ik aangesproken door een Ijslandse die al 25 jaar gids was en terugkeerde van vakantie. Ze was een auto gaan kopen, 'A convertible', zei ze. Ah bon, en wat mocht het dan voor een wagen zijn? 'An Opel Tigra that I went buying in the UK'. Ik vraag me af of het wel een beredeneerde zet was, want het was dus niet alleen een Opel Tigra, maar ook nog eens een Engelse Tigra: drie dagen reizen en twee zee-oversteken ver, met het stuur aan de verkeerde kant én lichten die de tegenligger in de ogen schijnen. Ik vroeg me af welke gedachtenkronkels daaraan vooraf hadden kunnen gaan, maar hield wijselijk mijn mond om haar plezier in de nieuwe auto niet te vergallen en luisterde naar enkele tips, terwijl mijn tenen krulden omdat ze allerlei dingen op mijn kaart schreef. Topprioriteit was oppassen voor de rivier Lindaa, die dit jaar uitzonderlijk hoog stond, en dat we een boek moesten kopen over geologie. Ze was altijd al geïnteresseerd geweest in geologie, dus ik deed het aanvankelijk af als een persoonlijke interesse en bleef er een beetje sceptisch over. De Lindaa, dat zouden we wel zien..

Maar uiteindelijk bleken die tips wel de krabbels op de kaart waard te zijn. Toen we een dag later inkopen deden in Egilsta∂ir - de eerste stop na het ontschepen, en de plek waar je proviand en diesel inslaat- bezweken we bij de toeristische dienst voor 'Exploring Iceland's Geology' (Snæbjörn Gudmundsson, ISBN 978-9979-3-3625-9), waarin de geologische geschiedenis van de bekendste plaatsen wordt uiteengezet en wat het betekende voor de IJslandse samenleving. Dat beetje extra kennis van het landschap, vergroot des te meer zijn impact. De getallen in het boek doen duizelen, illustreren de enorme schaal van de geologische gebeurtenissen en de weerloosheid van de mens tegen dat natuurgeweld.
Peter kocht er een uitstekende wegenatlas van dezelfde uitgever, die ik uiteindelijk zelf ook aanschafte.

Zoals eerder vermeld stonden vooral de binnenlanden op mijn lijst met een dikke vette stip, onderstreept, fluo gearceerd en aangekruist. Vanaf Egilsta∂ir mikten we daarom eerst op het gebied rond Snaefell- naast de ijskap de hoogste berg van Ijsland. Vooraleer we de F910 op reden, maakten we een stop bij de eerste waterval die we tegenkwamen - dat bleken Litlanesfoss en Hengifoss te zijn:



Hengifoss ziet er zoals op de meeste foto's ongeveer zo uit:


Maar net als het weer, kan ook de toeristische drukte in Ijsland met het kwartier veranderen.



Terwijl we terug afdaalden naar de parking begon het lichtjes te miezeren en wanneer we de 910 opklommen,
hingen de wolken als een grauwe sluier over het plateau terwijl enkele flauwe zonnestralen diepte gaven aan het landschap.



De miezer werd regen en de zichtbaarheid nam af. Fijn met krakkemikkige ruitenwissers die er uitgerekend op dat moment even helemaal de brui aan gaven... Ik kon bij momenten niet anders doen dan de achterlichtjes van Peters Microcamper volgen. Dat beloofde voor de komende dagen, wetende dat we ons daar in het oosten amper verder konden bevinden van Reykjavik, met de enige Land Rover dealer in IJsland...

We zochten enkele tracks die in Peters wegenatlas stonden en die ons uiteindelijk naar Snaefell zouden leiden (niet te verwarren met het Snaefelness-schiereiland in het westen). Een eerste keer moesten we terugkeren omdat de weg enkel voor voetgangers, fietsers en ruiters opengesteld was. Enkele wollige vrienden vertelden dat we een eind terug van het asfalt af konden



en nog geen 10 minuten later had ik al meteen het gevoel dat grenzen vervaagd waren en we ons alleen in een eindeloos en tijdloos landschap bevonden.





De zichtbaarheid was wat minder natuurlijk, maar dat konden we nog wel hebben -zolang het maar geen dagen zou aanhouden zoals in 2015.

De mist trok een beetje op en het werd droger





maar de wind bleef kil en guur. De zorgen over de ruitenwissers maakten plaats voor de zorgen over de standverwarming.
Omdat je in natuurreservaten enkel op kampeerplaatsen mag overnachten, mikten we op de trekkershut aan de voet van de berg.
Je kan ze hier net onderscheiden op het donkere heuveltje, net boven de bocht in de weg:





We waren niet de enigen. Er stond al een groep Duitse overlanders met een gemengd assortiment voertuigen, die de beschikbare plekken voor de auto's bijna volledig vulden. Een Unimog met telescopisch dak, Jeeps, een Troopie en een enkele 110Td4. Na de registratie doken Peter en ik onder Antares om het probleem met de verwarming te onderzoeken, waarbij we de reputatie van Land Rovers waarschijnlijk maar weer eens leken te bevestigen bij de andere 4x4's terwijl de gure wind onder het chassis door joeg. Het was winters koud, waarbij je vingers pijnlijk worden en als steen aanvoelen, en waarbij Marieke de moed wel eens kon verliezen bij het vooruitzicht om weer drie weken in de kou te leven. Die verwarming mòest gemaakt geraken...
Peter stelde voor om toch nog maar eens de polariteit van de pomp om te keren. De fiches kregen we niet meer open, dus de draad werd doorgeknipt en weer aan elkaar gedraaid en voilà: Planar says go... Uiteindelijk had ik het kunnen weten als ik het schema achterin de installatiehandleiding beter had bestudeerd: daar stonden een 1 en 2 op de tekening, en die 1 en 2 stonden héél flauwtjes herkenbaar op de achterkant van de fiche... Zoveel stress om een enkele aansluiting! Ik voelde een voor Marieke plaatsvervangende opluchting en er viel een last van m'n schouders: ik zou me niet schuldig moeten voelen omdat ik Marieke weer naar Ijsland had meegesleept. Long live Electric Pete, die natuurlijk ook nog butyltape bij had om de verbinding goed te beschermen!

We sliepen goed die nacht en hadden goeie moed voor de komende dagen. Nu moesten we enkel de ruitenwissers nog afstrepen...

[Fetzl]

kwijl kwijl... waar is die dwijl

[Landy Bean]

Nog nog nog...

[Peter Puma]

Prachtig hè .. en dit is nog maar het begin !

[Vogler]

Prachtig hè .. en dit is nog maar het begin !

Inderdaad, en het mooiste is dat wat dat toen ook wisten! Topper is voor mij nog steeds de omgeving rond Askja, en als ik het me goed herinner is dat ook een beetje de richting waar we op mikten.
Het bleef betrokken, en het was een ironisch dat we ons vlakbij een berg van 1833m bevonden en hem uiteindelijk niet gezien hebben...
We pakten ons boeltje, kozen een traject westwaarts op de kaart en doken weer het landschap in. Ik genoot er elke keer weer van om een helling op te rijden, niet te weten wat je op de top zou treffen en me te laten verrassen door het landschap dat zich daar voor ons zou openen.



We hoopten om aan de rand van een stuwmeer uit te komen, waar we via een grindweg weer wat afstand konden maken.
Dat stuwmeer was er inderdaad. We waren onderweg al een teken gepasseerd dat aangaf dat de weg doodliep en negeerden het een beetje in de veronderstelling dat het enkel voor kleinere auto's zou zijn. Maar het moerassige terrein dat we tussen ons en het stuwmeer zagen, zei genoeg. Als we koppig zouden doorduwen, brachten we onszelf waarschijnlijk in de problemen.



De weg was weliswaar maar tijdelijk gesloten en wachtte op herstelling maar de boodschap was duidelijk, dus we keerden terug.







Ondertussen maakten we de calculatie van de weg die voor ons lag en wat we in de komende dagen wilden bereiken. Wanneer je dat doet, komt meteen de diesel op de proppen. Onmiddelijk doorzetten naar Askja zou niet slim zijn want we zouden de flexibiliteit voor de komende dagen hypothekeren door niet eerst een tankstation op te zoeken. We waren van plan eerst het stuwmeer te passeren, dan een ongenummerde track noordwaarts te volgen om dan een tankstation op te zoeken langs de 923. Tenminste, dat hoopten we toch, want het tankstation was enkel te vinden in mijn wegenatlas die we in 2013 hadden gekocht.

Het stuwmeer maakte deel uit van een gigantisch project van elektriciteitsmaatschappij Landsvirkjun met een cluster van 3 reservoirs en 5 dammen. Het water wordt van daar via ondergrondse tunnels weggevoerd naar een centrale 73 km (!) verder. Een project dat veel controverse opriep om verschillende redenen, met in de eerste plaats significant ecologisch verlies ten bate van een volledig buitenlands project (een aluminiumsmelterij van Amerikaanse gigant Alcoa) dat maar een minimum aan tewerkstelling bood. Het feit dat er een goedkeurig kwam ondanks enkel negatieve adviezen maakte het er natuurlijk niet beter op. De stroom wordt bijna volledig gebruikt voor de aluminiumsmelterijen ten koste van een magnifieke vallei met dozijnen watervallen en een verstoring van een waterscheiding.
De dam is gigantisch, en ik stond met gemengde gevoelens te kijken naar het enorme bouwwerk, ook al wist ik toen nog niets over de situatie waaronder het bouwwerk tot stand was gekomen. Maar het was ook niet nodig om dat te weten, want met aan de ene kant een fabelachtig,idyllisch landschap met één van de diepste kloven in Ijsland...



ga je je logischerwijs afvragen wat er aan de andere kant onder het water verborgen ligt


(en dit is alleen nog maar het overstroombekken...)

want het is duidelijk dat de kloof niet is ontstaan door het stroompje dat er nu nog door loopt...

[Landy Bean]

Ik hoop echt dat jij de brug maakt deze week...

[Vogler]

Verder ging het weer door de grijze omgeving.



We passeerden een tweede dam van het stuwmeer, met dezelfde gespletenheid.
Aan uw rechterkant: een mooie vallei, met zelfs een plekje blauwe lucht...



en aan uw linkerkant: een hoop stenen met daarachter een belachelijke hoeveelheid water.



Je stond beter niet te lang bij stil wat daar kan misgaan...

We stegen weer en de omgeving werd opnieuw kaler, met steeds minder landschapselementen.



Desondanks misten we bijna het track, dat nog net te herkennen was aan enkele vervaagde bandensporen die verderop gelukkig weer duidelijker werden.



Het voelde onwennig aan om de vlakte in te rijden. Ik had bijna het idee dat ik er niet mocht zijn. De weg was amper bereden en voor ons was het écht wel leeg. Het sombere weer leek opnieuw slechter te worden en de belofte die de blauwe vlek eerder inhield, leek niet ingelost te worden.



Voor ons lag het onbekende, en ik werd benomen door een gevoel van avontuurlijke spanning in combinatie met een lichte onrust. Het soort kriebels dat je duidelijk maakt dat het nu serieus is. Nu waren we echt aan het zwerven, en ik was blij dat we met twee auto's waren in dit irreële, verlaten landschap. Hier was het verschil tussen een vakantie en een reis: vakantie is vrijblijvend ontspannen, een reis is een mentaal proces.

De weg werd bij momenten grilliger en af en toe was het nodig om te kijken of er genoeg bodemvrijheid was, en of we nog terug konden moest het nodig zijn. Verder op de kaart stonden immers nog enkele doorwadingen waarvan we niet wisten of ze haalbaar waren.



Bovendien werd het weer opnieuw slechter



De route was een complete verrassing en leidde ons van de ene verbazing naar de andere. 'Joris, we zijn nu écht op de maan!' riep Peter over de CB (die hij natuurlijk ook voor ons bij had, met zelfs nog een back-uptoestel ). Ik moest hem bijna gelijk geven.



Maar ook hier, iets verderop, weer zoiets typisch Ijslands: hoe leven onverwacht de kop opsteekt bij de kleinste opportuniteit en je verbaast met zijn veerkracht.

Bij deze groene plek stopten we even om naar de helling voor ons te kijken - opnieuw curieus naar wat zich er achter zou bevinden.
'Dit is een bron denk ik' zei Peter. Inderdaad, zo had ik het nooit bekeken. Ik dacht altijd dat een bron echt 'ontspringt', maar ja: tientallen kleine stroompjes water kwamen samen in deze helling, en maakten het mogelijk dat er weer mos en kleine plantjes groeiden om dan verder een groter riviertje te vormen.

De curiositeit naar wat er vanop de helling te zien zou zijn, werd bevredigd.



In de verte zagen we kleur: een groene vallei en een rode zweem - rode plantjes, zouden we later merken - en zelfs weer wat zonlicht. Het leek bijna alsof een Tuin van Eden zich aankondigde.

[Vogler]

Ik hoop echt dat jij de brug maakt deze week...

Helaas niet Frans...

[Vogler]

Het leek alsof iemand ergens een knop had omgezet en een scenario had opgestart. Terwijl de wolken open gingen, kwamen we bij het einde van het plateau en naderden de groene vallei.



Hier kwam de rivier van het plateau gestroomd en had ze een kleine canyon uitgesleten. Alsof het moest zijn brak de avondzon door. Je zou er bijna euforisch van worden...



De dag liep langzamerhand ten einde, en deze plek was simpelweg te mooi om er niet meer tijd aan de schenken. Iets verder zouden we kamp opslaan op een grindbank temidden van de rivier: een plek waar we de weg konden verlaten zonder schade toe te brengen aan het landschap. Al konden we net zo goed op de weg blijven staan, want de kans dat iemand zou passeren was sowieso onbeduidend.


Oei, ik ben blijkbaar vergeten om een foto van onze auto's samen te maken Peter!

We legden nog snel wat kolen op het vuur, maakten het lekkerste schaapskoteletje van de hele vakantie en kropen met een blij hart in bed.

De volgende dag werd het weer alleen maar mooier, en het zou nog meer dan een week zo blijven.



Ik keek 's morgens uit naar een heerlijke koffie in de zon. Marieke zei dat ze de Coleman niet opgestart kreeg en dat de vlammen de avond voordien even overal vandaan leken te komen. Het lukte mij ook niet en ik kon de benzine gewoon uit gasgenerator gieten - het was duidelijk: de sproeier was versleten. Nu ik er bij stilstond, was het geen verrassing: de laatste tijd duurde het inderdaad al wat lang alvorens er schone vlammen uit de brander kwamen. Een goeie les voor de volgende trips...
Het was blijkbaar de vakantie van kapotte dingen, want een dag eerder had de rits van mijn windblocker het ook opgegeven. We wisten wat zeker te doen de komende week, want hoe mooi het weer vandaag ook mocht zijn: IJsland zonder ruitenwissers, fornuis en windblocker is een no go.
Niet voor de eerste en niet voor de laatste keer kwam Peter to the rescue, en hij toverde zowaar een minuscuul maar capabel gasbrandertje tevoorschijn waar we de rest van de vakantie op zouden koken.

Er was koffie, dus de dag werd alsnog goed opgestart, en na een ontspannende wandeling tot op de helling waar we de dag voordien vanaf waren gekomen, vertrokken we weer naar het noorden. Ondanks het feit dat we nog maar twee dagen onderweg waren, leek het alsof we al heel wat belevenissen achter de rug hadden. Eerst waren er de watervallen en de mistige en mysterieuze omgeving rond Snaefell. Gisteren was er het imponerende van het maanlandschap waar we met ontzag door trokken en dat had plaatsgemaakt voor het warme, verwelkomende groen en rood van deze levende vallei. En morgen was er weer een dag....

[Miguel]

Oh lala ! You made my day.
Ga verder , ga verder ... ;-)

[Fetzl]

Signeer jij dit jaar ook op de boekenbeurs ?

[Miguel]

Signeer jij dit jaar ook op de boekenbeurs ?

goeie !

[Vogler]

Haha, ik denk dat ik het liever wat kalmer aan doe - al is het maar om de minder bereden routes ook daadwerkelijk minder bereden te houden. We willen daar straks geen Belgische Patrols tegenkomen he

[Penguin]

man man man, we gaan hier toch eens dringend werk moeten maken van onze nood slaapplaats om eens naar ginder te kunnen trekken.
Al moet ik toegeven dat we de warmere temperaturen wel liever hebben.
Knappe foto's en knap leesvoer.

[Vogler]

Dringend tijd om eens verder te doen want anders is het tegen de volgende vakantie nog niet klaar...

Eerste missie op korte termijn was diesel vinden: vanaf Askja waren er immers meerdere opties om de weg verder te zetten, en daarvoor moesten echt de tanks weer vol wilden we de nodige speelruimte overhouden om rekening te houden met veranderingen in weer en goesting.
Onze kampplaats lag aan de grens van de woestenij. Hadden we rechtsomkeert gemaakt dan zouden we binnen 500 meter weer in de grijze hooglanden staan maar van hier af aan ging het vlotjes door de groene vallei. Het spoor wisselde geregeld van oever, dus we konden meteen het waden weer eens opfrissen.





Het waren vooral brede en eenvoudige, ondiepe oversteken. Naast het oppassen om niet overmoedig te worden en het vanzelfsprekend te vinden dat een oversteek niet dieper zou zijn dan de vorige, was het moeilijkste vooral het terugvinden van de weg.



Hier had degene die voorop reed enkele honderden meters stug volgehouden dat het wel de weg zou zijn . Maar niet dus, want het ruwe kronkelende wegje was een droge rivierbedding die we onmogelijk zouden kunnen blijven volgen . Bovendien week ze toch wel héél erg van de goeie richting af. Aan de sporen te zien, waren we overigens lang niet de enigen die deze vergissing gemaakt hadden.

Uiteindelijk duurde het niet zo lang meer voor we weer op de F910 uit kwamen. Ondanks het feit dat het de laatste twee dagen voelde alsof we ons in de complete verlatenheid bevonden, was het hele traject vanaf de laatste dam tot de F910 hooguit 20km lang. Het was niet eens de afstand tussen Antwerpen en Mechelen en toch leek het alsof er zo veel gebeurd was...

De gravelweg voelde bijna aan als gladgestreken asfalt - en dan zeker wanneer je rekening houdt met het feit dat de weg hier officieel nog tot de F-categorie behoort. Het is altijd weer verrassend hoe subjectief de beleving van een weg kan zijn.





We reden het dal uit, en toen ik uitstapte om de foto hierboven te maken, manifesteerde Snaefell zich er in het landschap, hij zal hier zo'n 30 kilometer van ons verwijderd liggen.



Opeens was hij daar, de onzichtbare berg van eergisteren. Knal in your face. Altijd weer straf hoe zo'n grote bergen plots en onverwachts tevoorschijn kunnen komen, alsof ze er vijf minuten geleden nog niet waren. We zouden het later ook nog enkele keren meemaken met Her∂ubreid - later op dezelfde dag zelfs - en die ligt dan nog in een relatief vlakke omgeving.


(Mevrouw Vogler aanschouwt Snaefell nog een keertje, enkele kilometers verder)

Die namiddag legden we een omweg van bijna 80 kilometer af voor Heilige Diesel.



Eerst 10 kilometer zuidwaarts langs de landelijke 923, over het brugje van Brú...



...in de hoop om daar het tankstation te vinden dat enkel in mijn wegenatlas was terug te vinden. Tegen beter weten in dus, maar in dit land zal een weg maar zelden ontgoochelen, dus wat was er te verliezen? We waagden onze kans en zoals we al een beetje verwachtten, bleek het tankstation niet meer te bestaan. Ik moest denken aan de richtlijn dat je altijd genoeg brandstof moet hebben om aan het tweede tankstation te geraken, niet het eerstvolgende.
Dat tweede tankstation bleek langs de 1 te liggen en was meteen al het laatste voor Egilsta∂ir waar we drie dagen voordien voorraad hadden ingeslagen toen we van de boot kwamen. We reden dus eerst weer verder weg van de binnenlanden en het leek alsof ik ze aan me voelde trekken. Nee, de andere kant op, de andere kant op!

[Vogler]

De tanks van de auto's werden gevuld, de tanks van de dames geleegd, en we konden weer naar het Zuidwesten. Askja - de eerste grote halte - was nog een goeie 150 kilometer verder en dat zouden we nooit vandaag halen - en dan zou je alleen maar aan het rijden zijn in functie van de af te leggen afstand en niet het land zelf.

Eerst weer een stukje langs de ringweg, en dan via de 907 zuidwaarts, met alweer Snaefell als herkenningspunt in de verte:









tot op amper drie kilometer ver van Bru, waar we eerder die dag al twee keer voorbij waren gekomen:



Een wegwijzer is in Ijsland altijd een beetje feest. Want wat betekent een wegwijzer hier bij ons? Eerste straat links, dan tweede rechts via de zone 30, bij het derde rode licht de steenweg op om die 12 kilometer te volgen, daarna de snelweg op, achtste afrit weer nemen, vierde rotonde rechts en dan tweede links.
Maar de wegwijzers hierboven beloven gravelwegen die zich eindeloos voor je uit door het landschap slingeren







met watervallen en doorwadingen, lavavelden en vulkanen met besneeuwde bergtoppen.





Het zijn niet alleen wegwijzers maar beloften voor fascinerende trajecten - en dan vooral als je ook nog eens deze borden treft:



want dit is 4x4 territorium. Tweewielaandrijving verboten!

[Penguin]

Zalig

[Peter Puma]

Zalig

Zeker weten, en als het weer dan ook nog eens meezit is het helemaal feest !

[Penguin]

Je zegt het... het weer... Momenteel komt meer en meer Sardinië in het vizier... Maar met ons weet je nooit

[Landy Bean]

Wij gaan hoogst waarschijnlijk IJsland nog wat uitstellen tot ons dochter van het school af is, ik had graag in de juni maand geweest, lijkt mij na wat onderzoek de leukste maand voor wat wij ervan verwachten.
Onze neus draait nu richting Ierland maar er staat nog niets vast...

[Peter Puma]

Frans, IJsland gaat niet lopen hoor, no worries.
En Ierland is beslist ook de moeite, als ik de verhalen zo lees ... want daar willen wij ook nog naartoe

Ik kijk ondertussen al uit op het vervolg van Joris zijn verhaal

[Vogler]

Peter, vul gerust aan he .

Twee beelden terug zag je hem al opdoemen: Her∂ubrei∂, de uitgedoofde vulkaan die telkens weer in beeld komt als je door de noordwestelijke binnenlanden reist. De ene keer verschijnt hij plots wanneer je van over een heuvelrug komt, een andere keer schuift hij tevoorschijn vanachter een andere berg:



Hoe vaak je hem ook ziet: hij blijft imponeren met zijn kolossale, massieve vorm. Her∂ubrei∂ is enkele jaren geleden verkozen tot koningin van de bergen. Aanvankelijk vond ik het wat vergezocht, maar met zijn typische vorm krijgt de berg mettertijd iets vertrouwds en wordt hij bijna een gids in het binnenland. Ik merkte ook dat ik hem telkens ging zoeken wanneer we in de regio waren en ik hem al een tijdje niet meer gezien had. Je zal hem nog geregeld zien terugkeren...

We volgden onze weg verder in de richting van Askja, en ik presteerde het om bij een ondiepe doorwading stil te vallen, voor het oog van enkele andere toeristen. Te enthousiast - of noem het overmoedig - en stomweg vergeten hem in laag te zetten... Peter deed het beter:



Er was geen kans om nog voor het donker bij kamp Dreki bij Askja te geraken, dus we sloegen één van de weinige ongenummerde zijwegen in, op zoek naar een plek om de nacht door te brengen.
Het was een vreemde weg, het leek bijna een niemandsland: het landschap om ons heen was kaal, zonder sterke eigenschappen of typische bergen en het leek alsof mensen in dat vacuum houvast verloren en doelloos rondreden, want de sporen waaierden er helaas breed uit.



Als je op zoek bent naar een beetje geborgenheid - hoe minimaal ook - om te slapen, dan kijk je anders naar de omgeving. Uiteindelijk besloten we om maar gewoon ergens te stoppen op een plek waar de weg wat breder was, want de zon was al aan het ondergaan. En daar stonden we dan, elk in onze eigen landrover-cocon. Het was - enigszins passend bij de sfeer - bijna windstil. We zijn door gebieden gereisd die veel ongastvrijer waren tot zelfs bijna vijandig maar dit was veruit de meest unheimliche plek waar we geslapen hebben.



En toch hoorden we daar in die woestenij tijdens de korte avondwandeling geregeld het getjilp van sneeuwgorzen. Je kan niet anders dan bewondering hebben voor die beesten.

[Wolf]

nen tip voor goei lectuur;
De Knoop van IJsland door Gerrit Jan Zwier.
De verloofde van 1 van 2 verdwenen geologen op IJsland, gaat op onderzoek uit.

Een knap verhaal dat zich afspeelt in 1908 maar de gecreëerde sfeer en de beschrijvingen zijn bijna up-to-date voor iemand die er geweest is.

[Vogler]

Bedankt voor de tip Willy!

J

[Vogler]

De volgende ochtend keerden we om, onder een blauwe hemel terug richting F910 en Askja. We bleven gezegend met schitterend weer...







Als ik er nu op terugkijk, ben ik eigenlijk nieuwsgierig naar de uiteindelijke bestemming van deze doodlopende weg. Dus da's alweer een extra punt op de lijst met argumenten om terug te keren.

Als je Askja vanuit het Oosten benadert, speelt de weg nogal met je richtingsgevoel. Ik heb een goede oriëntatie maar voelde eenzelfde verwarring als in 2015, want het is niet alleen op kleine schaal dat de weg meandert om berijdbaar te blijven in het ruwe terrein maar ook in grote lijnen zoekt hij zijn weg door de binnenlanden.
Je moet immers twee rivieren over: Kreppa en Jokulsa a Follum. Ondanks het feit dat ze lang parallel naast elkaar lopen met soms niet meer dan een kilometer tussenafstand, liggen de twee oversteekplaatsen op weg naar de vulkaan op een goeie 10 kilometer uit elkaar. Bijgevolg loopt de weg eerst 20 km naar het Westen om daar Kreppa over te steken en buigt vervolgens pal naar het Zuiden om na die 10km de al even woeste Jokulsa a Fjollum te kruisen. Daarna gaat het weer noordwestelijk omhoog en uiteindelijk weer zuidwestelijk tot Askja. Als je dan al eens denkt af te kunnen gaan op herkenningspunten, dan brengt dit wispelturige parcours je wel van je melk: je wéét dat je langs een bepaalde berg moet passeren terwijl je hem soms in je achteruitkijkspiegel ziet. Tenslotte lever je je dan maar over aan de weg en durf je geen enkele inschatting meer te maken van hoe lang je nog moet (of beter: mag) rijden.

Naarmate we Askja naderden werd de omgeving geaccidenteerder en maakten de gladgestreken stenen heuvels waar we overnachtten plaats voor grillige oppervlaktes met een onmiskenbaar woeliger geologisch verleden - een voorbode van wat er verderop te wachten stond.
We waren net voor Kreppa gestopt om nog eens bij het landschap stil te staan. Her∂ubreid heerste over de omgeving.





We stonden bij een ondiepe canyon, met beneden de scherpe lijnen van basaltkristallen.








...terwijl we aan de overkant op de rand van de vallei in scherp contrast grote, zachtronde kussenvormige patronen aantroffen:





Bij de parkeerplek stond de eerste Defender die we tijdens de reis op het land tegenkwamen: een Duitse Tdi zonder overbodige franjes die we nog wel vaker zouden zien in de komende dagen:





en kort daarna zagen we een tweede aan de overkant van de rivier:



Zie je'm?

Verderop, aan de overkant van de rivier, temidden van dit brute landschap stond een nieuw toilet - of beter een latrine, gezien het een plank met een gat en een WC-bril boven en hol in de grond was - met stevige grendels aan de weerskanten van de deur en de duidelijke vermelding om de buitengrendels te gebruiken wanneer je weer vertrok. Twéé buitengrendels bovendien - toch weer een onverwachte verwijzing naar hoe het er kan spoken, én hoe het toerisme ook in de binnenlanden groeit. Toeristen die te pas en te onpas hun behoefte doen is de voorbije jaren een groeiende bron van irritatie geworden. De grendels en de aanwezigheid van de latrine zelf als 'toerisme-meter' waren natuurlijk van secundair belang, zijn primaire functie als toilet was belangrijker.

Terwijl die primaire functie door het gezelschap werd geapprecieerd, checkte ik vluchtig de onderkant van onze 110.
De ophanging had sinds ons vertrek uit Brussel al flink wat voor de kiezen gekregen, en terwijl ik de achterwielen checkte vond ik net voor het achterwiel tot mijn grote verbazing twee moertjes op de verbindingsstrip tussen zijpaneel en chassis. Die konden enkel zijn blijven liggen toen ik de verwarming installeerde, meer dan 1300 kilometer asfalt en 300 kilometer binnenland geleden!

De Kreppa waren we intussen over - verder ging het nu richting de Jokulsa





Woelig, troebel en dus sedimentrijk water. Langs de brug stonden verschillende meettoestellen, waaronder een hoogteradar die de waterstand meet en nog wat andere hocuspocus die aan een stevige kabel in het water hangt.
We zitten in de buurt van vulkanisch actieve gebieden, en naast vibraties in de aarde (je ziet geregeld seismografen staan met zonnecellen en een windmolentje) zijn de rivieren in dit land van vuur en ijs een andere belangrijke parameter om geologische onrust te detecteren.
In de weken waarin ik dit schrijf begint Öræfajökull, een vulkaan die 300 jaar gezwegen heeft, zich te roeren: de krater is 25 meter ingezakt, er is een gat ontstaan in de gletsjer die er bovenop ligt en de elektrolytrische waarden van het sediment in het water van de rivieren die er van afkomen is veranderd. Dan besef je dat die meetapparatuur niet een geïsoleerd wetenschappelijk instrument is maar een nodig detectiemiddel. Het is momenteel trouwens nog niet duidelijk of die vulkaan daadwerkelijk zal uitbarsten, of dat het onderliggende magma zich enkel ondergronds aan het verplaatsen is.

Bij de oversteek van de Jokulsa steekt dit rode gevaarte geladen met avontuurlijke pensionado's ons voor de tweede keer voorbij:



Die zouden we 's avonds nog zien op de camping bij Askja, volledig uitgebouwd met een grote buitenkeuken en twee enorme luifels die de volledige eetruimte voor 20 personen overkapt. Prachtig georganiseerd en zelfs bijna gezellig, maar het was helaas te donker om er een foto van te maken.
Respect voor de chauffeur trouwens, het moet niet simpel zijn dit gevaarte met zo'n lange, lage oversteek ongehavend door de kronkelende wegen te loodsen. De aanwezigheid van een stel rijplaten achterin het chassis geeft aan dat ze voor niet veel terugdeinzen...

Verderop kruisten we nog een ander gevaarte. De enige auto waarvan ik de nummerplaat met opzet zichtbaar heb gehouden:



Twee zelfbouwers kwamen elkaar tegen op de weg in Ijsland. Zei de ene zelfbouwer tegen de andere...



Peters microcamper en deze tanker: mooi contrast van verschillende benaderingen van de ideale camper.

We waren er bijna, Askja kwam in zicht terwijl donkere wolken zich aankondigden. Het zag er naar uit dat het weer ging veranderen...

[Fetzl]

Dat Rotel-ding zijn wij tegengekomen in Seyðisfjörður , de avond vóór we terug zouden inschepen richting mainland
Dat team had een behoorlijk goeie flow - in no time stonden de luifels op, was de keuken in de weer en hadden de gasten hun avondmaal.

[Vogler]

Ja, die gasten waren ook sneller van de camping vertrokken dan wij maar we zijn 's morgens dan ook notoire treuzelaars
Peter Puma gelukkig ook

In 2015 stonden we er 's morgens als laatste op wat de avond voordien een goed gevuld veld was:




Vervolg in deel 2!

J

[ErikDK]

Je zegt het... het weer... Momenteel komt meer en meer Sardinië in het vizier... Maar met ons weet je nooit

Yep, hier ook aan het puzzelen op Sardinië, mss in september 2018 als het gros van de toeristen er weg zijn.

Mijn roadbook van IJsland in 2009 staat hier nog online, toen nog met de D2, die miseriewagen is sedert begin 2015 weg.

[Penguin]

Je zegt het... het weer... Momenteel komt meer en meer Sardinië in het vizier... Maar met ons weet je nooit

Yep, hier ook aan het puzzelen op Sardinië, mss in september 2018 als het gros van de toeristen er weg zijn.

Dan is de kans groot dat we elkaar gaan tegenkomen

[Yohani]

Van Sardinië heb ik nog mijn roadbook van mijn reis van half mei tot half juni 2009 in een Excel bestand liggen, diegene die hem wil laat het maar weten hé.

Yohani

[Penguin]

Van Sardinië heb ik nog mijn roadbook van mijn reis van half mei tot half juni 2009 in een Excel bestand liggen, diegene die hem wil laat het maar weten hé.

Yohani

Mail maar door