We wilden veel, teveel zoals naderhand bleek: veel Pyreneeën zien, veel roadbook rijden, veel gieren en andere vogels kijken en daar bovenop twijfelde ik nog over de Bardenas Reales, een kleine woestijn ten zuiden van Pamplona. De route tussen de Pyreneeën en de Bardenas was naar het schijnt niet al te interessant, en het zou natuurlijk zijn effect hebben op de weinige beschikbare tijd. Uiteindelijk wonnen de Fernweh en woestijnzucht het van de ratio en besloot ik toch de Bardenas Reales op de lijst te nemen.
Eigenlijk heb ik nogal weinig foto's. Rijden en fotograferen zijn nogal moeilijk te verenigen, het zijn verschillende manieren van concentreren en beleven.
De eerste nacht verzeilden we nog in Frankrijk op een heuvel bij Pau, waar een vriendelijk koppel ons niet alleen toestond de nacht op hun erf door te brengen, maar ons ook nog onthaalde op lokaal lekkers en een stevige neut whisky. Na 's morgens in de eerste warme ochtendzon van het jaar ontbeten te hebben in hun tuin met zicht op de Pyreneeën, zijn we via enkele balkonwegen richting de pas van Portalet gereden waar nog redelijk wat sneeuw bleek te liggen. Skifanaten probeerden nog van de laatste sneeuw te genieten, heel wat mensen trok met skischoenen aan de voeten en skis op de schouders naar de flintertjes bruikbare piste, bijna een kilometer verder.
Snel verder, om een eind in Spanje een stuk van Vibraction Roadbook 4 in te slaan.
Hoogtepunt van dat trajectje was ongetwijfeld de passage door een spectaculaire kloof bij La Pena, een smalle weg tegen de wand geplakt met aan de linkerkant de diepte. Toen we de kloof eerder vanaf de andere kant zagen, was het absoluut niet in me opgekomen dat hier een weg langs zou lopen. M'n co heeft de foto's van buitenaf en ik heb hem al een paar keer om de oren moeten slaan om ze uiteindelijk nog altijd niet te hebben, maar vanuit de auto zag het er in elk geval zo uit:
En van enkele honderden meters verder
Verderop de eerste van vele ruïnes die we onderweg zouden passeren:
Het deed goed om met Antares van het asfalt weg te zijn, en van hier af had ik voor het eerst weer het gevoel van vrijheid en reizen, en het plezier van niet te weten wat je achter de bocht zal vinden, maar er wel zeker van te zijn dat het geen rood licht is...
Een eind verder stopten we om een mooie rotsformatie te bekijken...
...en zagen eindelijk de eerste gieren als stipjes rond de wanden cirkelen. Op de top links van de foto bleek een uitkijkpunt te zijn vanwaar je zicht had op de kolonie. Eenmaal daar hadden we de beesten eerst niet zien zitten, en konden onze ogen amper geloven toen we plots zagen dat de stippen tegen de rotswand geen struiken of stenen waren, maar vale gieren:
Af en toe kwam er een exemplaar de situatie even checken:
Na een uurtje weer de auto in, de laatste kilometers onverhard van dag afgelegd tijdens de afdaling en dan snel verder richting Bardenas Reales. Ik keek er naar uit om voor het eerst sinds Ijsland nog eens in een woestijn te zijn...
