www.lrocb.be

Dag allemaal,

afgelopen zomer zijn we met onze Defender naar IJsland gegaan, voor mij het hoogtepunt van het jaar. Hieronder een deel van het verslag, gerecupereerd van het xroverforum waar ik het verhaal eerder dit jaar al deed - dus het zal sommigen onder jullie bekend voorkomen.

Het was de tweede keer dat we naar Ijsland gingen. In 2013 zijn we er ook geweest en toen heeft het land mijn hart en ziel gestolen. Ik wou er alleen maar naar terug, en ondanks het sombere en koude weer dat we nu hadden, geldt dat nog steeds. De rauwheid van het landschap maakte me geregeld stil van binnen. Op andere momenten was er de bijna feestelijke, levensbrengende gulheid van een waterval of rivier in een zwart landschap. Ijsland helpt me altijd weer om mijn hoofd leeg te maken en de dingen weer op een rijtje te zetten.

De voorbereiding van de auto was door tijdsgebrek enkel beperkt tot onderhoud, cargorails om de lading te zekeren, en enkele USB en 12V aansluitpunten. Safari Equipe faalde schandalig in het leveren van de bestelde wieldrager, dus ons reservewiel nam helaas kostbare ruimte in beslag in de laad/leefruimte.
Ook de planning van de reis was door tijdsgebrek minimaal, deels vanuit de wetenschap dat er nog een fikse bootreis aan voorafging met een zee van tijd om nog wat bij te werken. Mar we zijn slechte planners, en hebben ter plekke geïmproviseerd en een tijd geprobeerd het goeie weer te volgen. Da's de eerste raad die we bij de eerste keer kregen, maar net als vorige keer hebben we dat snel opgegeven omdat je er voor jezelf verwachtingen mee creëert die zelden ingelost worden. Het was sowieso niet de moeite geweest, want het was een uitzonderlijk grijs en koud jaar. In 2013 hadden we onophoudelijk fantastische en dramatische luchten, zonsondergangen en regenbogen en weer dat met het uur veranderde, maar dit jaar hebben mist, bewolking en koude noordenwind boventoon gevoerd. Omdat de kou het toch wat moeilijk maakte voor Marieke, hebben we vaker dan gepland op campings gestaan waar een warme douche weer moed bracht.

Nochtans is juli doorgaans de beste maand, met het meeste licht en 's nachts doorgaans urenlang prachtig avondlicht. Tegen het eind van de maand schemert het 's nachts hooguit; de eerste donkere nacht zagen we pas weer tijdens de terugrit door Duitsland, uitgerekend op de dag van die bizarre zomerstorm. Tot juli is het ook broedseizoen, en omdat ik graag vogels kijk, speelde dat ook mee in het bepalen van de datum. Begin augustus vertrekken de meeste papegaaiduikers, alken en zeekoeten trouwens weer naar de zee.

Maar bij Ijsland denken de meeste offroad-afficionado's natuurlijk aan 4x4's met grote wielen. Maar eerst hulde aan onze 110 die ons veilig en zonder noemenswaardige problemen 7000 km ver bracht, met niet altijd even comfortabele wegen onder de wielen

Grote wielen dus... De eerste is geen Land Rover maar een heiligschennende Nissan Patrol.
Dit zijn onze vrienden van de politie, in de buurt van Askja.



Als je weet waar Askja ligt, kan het misschien verbazen om daar politie aan te treffen, maar Ijsland probeert duidelijk een aanpak te vinden om met het explosief groeiende aantal toeristen om te gaan. Je merkt geen repressieve aanpak - het is niet dat er overal flikken rondrijden. Er wordt vooral - en erg vaak, we zijn minstens drie keer tegengehouden - proactief maar vriendelijk door parkwachters en met affiches gehamerd op het verbod om off-road te rijden: geen bochten afsnijden, en water: daar moet je door, niet naast, of je nu met een Duster of een opgehoogde 8x8 rijdt.
In tegenstelling tot wat je zou denken bij het zien van de meeste landschappen, is de omgeving erg fragiel. Auto's laten diepe sporen na die ondanks het felle klimaat en de harde wind soms pas na tientallen tot honderd jaar verdwenen zullen zijn. Deels door de korte periode dat er geen sneeuw op de grond ligt en de wind zijn werk kan doen, deels omwille van de zachte ondergrond. In het ergste geval worden de sporen kanalen waarlangs erosie kan plaats vinden en de schade alleen maar toeneemt. Er staan forse boetes en zelfs gevangenisstraffen op het verlaten van de weg. Desondanks zagen we - soms bijna geshockeerd - nog verse sporen van hooligans die een paar pirouettes wilden draaien op de vlakte.

Hieronder een dienstwagen van parkwachters van Vatnajökull, het nationaal park waar de omgeving van de grote ijskap, Myvatn en nog enkele andere gebieden onder vallen. De meesten rijden met Toyota's, maar gelukkig af en toe ook een Defender - ik begon er al even het vertrouwen in te verliezen. Hier geen hi-jack of rijplaten op het roofrack, maar een schop en een rijf waarmee ze proberen om off-road sporen weg te harken. Deze mensen geven echt om het land, voor ze instappen zie je ze nog eerst rondkijken en zelfs het kleinste papiertje oprapen.

Grote wielen, the sequel.

Een Defender bij Myvatn. Ik hoorde een Td5, draaide me om en werd met dit beest geconfronteerd:



En bij het tanken in de buurt van Laugarbakki, passeerden deze Defender en Discovery kort na elkaar:





Het zijn natuurlijk vooral auto's met IJslandse platen die met zo'n schoeisel rondrijden. De meeste Defenders wuiven terug, en degenen die het niet doen zijn doorgaans toeristen die een Def van Isak of Ice-Rovers huren. Na een tijdje herken je ze direct.

Onze Def naast eentje van Isak. Hij lijkt hier bijna op een Fiat Panda met brommerwieltjes, amper te geloven dat het dezelfde koets is:




Die brommerwieltjes waren meteen het enige akkefietje (op een losse schroef na dan, vooraan in het dak, waardoor het ging kraken).

Bij het wakker worden 's morgens zag ik dat de voorband plat stond. Gelukkig zaten we niet zover van een dorp waar ze hem konden repareren.
Wiel verwisseld en vertrokken, en eenmaal daar hoorde ik bij het uitstappen ook al het achterwiel sissen. Ik kon me nochtans geen speldenkussen op de weg herinneren.
Maar goed dat we niet in de hooglanden zaten.



Ik had al eens gelezen dat de General Super All Grips redelijk gemakkelijk doorboord worden, en dat is dus duidelijk gebleken. Achteraf is in België duidelijk geworden dat de karkassen van de banden versleten waren en dat de lekken veroorzaakt werden door staaldraad die de binnenband doorboorde. (Ondertussen heb ik Cooper A/T3's geplaatst, al heb ik vooral o.w.v. een eventuele terugkeer naar Ijsland getwijfeld over de sterkere S/T Maxx.)
Twee wielen plakken en balanceren kostte me iets van 40 euro. De technieker gaf me nog gratis een reserve binnenband mee, die kwam van zijn Patrol waar hij iets groters onder ging zetten.
Ik had de banden tot 1,5 bar afgelaten, en volgens hem was dat te laag. 3 bar minimaal, 2 voor korte tijd als je wat grotere 'voetafdruk' nodig hebt.

Tijd voor het land zelf, al zullen er onvermijdelijk nog wel wat Defenders passeren.
Dit jaar vertrok ik vooral naar IJsland voor het oerlandschap van de weidse leegtes: de primordiale, vulkanische landschappen. M'n interesse was dus nogal gericht, en dat is ook te zien aan de foto's: het merendeel zijn lege landschappen, en relatief weinig watervallen, couleur locale of de beschaafde wereld, dus op dat vlak zal dit verslag verre van volledig zijn en een vertekend beeld geven. Misschien ook niet altijd even uitnodigend: de landschappen waar ik tijdens de reis door gefascineerd werd en die me bleven trekken, werden door Marieke soms zelfs als bedreigend ervaren.

Het fijne van de bootreis is dat je de stress van het werk kan afvoeren en dat je Ijsland op een spectaculairdere manier binnenkomt: geen vlakte met het beton van een tarmac, maar een fjord omgeven door bergen met watervallen en besneeuwde toppen. We wisten het pas toen we vanuit het raam de bergwand zagen.



Aankomst in Sey∂isfjör∂ur.
Over een half uurtje zou de lege kade vol staan met rijen auto's die staan aan te schuiven voor de douane, gaande van doordeweekse auto's via 4x4's in allerlei vormen (Dusters, Yeti's, Defenders, Toyota's etc.) tot complete expeditietrucks.
In de rij plakt een douanebeambte een groene sticker achter de ruit waarop je aankomstdatum staat. Wanneer een wagen langer dan een jaar in Ijsland blijft, importeer je hem feitelijk en dat gaat je geld kosten - vandaar de sticker. Zeker niet verliezen dus.
Je mag maximaal 200l brandstof meenemen, 3kg eten (of was het nu 6?) en een beperkte hoeveelheid drank. Uiteindelijk vroeg de douane enkel naar brandstof en ik kon doorrijden - maar er werden redelijk wat wagens grondiger gecontroleerd, dus best niet te ostentatief een arsenaal jerrycans tentoonstellen.



Iedereen zit natuurlijk te popelen om het land in te trekken, waardoor je in gemengde kolonne van personenwagens, campers, fietsen, bussen, trucks, moto's en 4x4's de 93 oprijdt en de berg oversteekt richting Egilsta∂ir. Na een klim van een klein halfuurtje kregen we al direct een fantastisch landschap voorgeschoteld en konden we de kolonne voorbij laten gaan. Links zie je Marieke zitten, op de achtergrond zie Sey∂isfjör∂ur.




Onderweg naar Egilsta∂ir werd het meteen duidelijk dat er nog erg veel sneeuw lag.



Die middag, op de parking van de Netto in Egilsta∂ir....


Egilsta∂ir is de enige plek in de wijde omtrek met grote warenhuizen, dus daar zie je iedereen van de boot weer terug in de Netto of de Bonus. In de buurt meteen een datakaartje gekocht bij Vodafone, maar je neemt beter Simin: die hebben een iets betere dekking. We hebben in de Noordwestelijke fjorden en tijdens de doorsteek door het binnenland af en toe enkel Simin beschikbaar gehad.

Na even de 1 naar het Westen gevolgd te hebben, namen we gravelweg 917 naar het noorden, wat ik omschreven las als een plek voor rustzoekers, rijk aan vogelleven en met een steile rit over een bergrug. Bovendien zouden we dan uiteindelijk in Thorshöfn terecht komen, waar nog een Dakotawrak ligt dat al sinds vorige keer op het lijstje stond. (In totaal kan je in Ijsland 4 stoffelijke overschotten van Dakota's vinden)
Door het grijze weer was de streek verre van spectaculair en redelijk eentonig - maar wel fijn om weer eens ruimte te hebben, en heerlijk om de lege weg voor me uit te zien lopen richting horizon.



Tot de mist er is natuurlijk....





Onderweg de eerste Noordse Sternen gezien. Prachtig gelijnde en acrobatische vogel, maar in deze tijd van het jaar erg agressief in het verdedigen van zijn nest en de kleintjes. Zodanig zelfs dat andere vogels er met opzet in de buurt nestelen. De stern aarzelt niet om je een tik op je hoofd te geven terwijl ze een schrile kreet slaken die je zo al bijna doet terugdeinzen.

Ik heb honderden foto's van sternen gemaakt, maar nog steeds niet dat (scherpe) shot dat de stern in al zijn elegantie toont. Sternen zouden we de hele reis door tegenkomen, soms zelfs met zijn honderden op plekken waar de weg tussen de zee en weides loopt en waar je moet oppassen geen kleintjes te overrijden terwijl de volwassen heen en weer vliegen om eten in zee te zoeken.

Ook regenwulpen zie en hoor je er meerdere keren per dag.





En tureluurs, met hun paniekerig geschreeuw...



En tot mijn grote blijdschap nog een snip. Hier nog nooit goed gezien, maar toen we op de camping van Thorshöfn twijfelden om daar te overnachten, stond er aan de rand van het riviertje, in het dorp nota bene, eentje zijn dag nog eens te overschouwen.


Omdat er op de camping weer dezelfde gezichten van op de boot te zien waren, en omdat het eigenlijk nogal troosteloos was, hebben we uiteindelijk hebben toch maar de desolate rust opgezocht aan het eind van een ongenummerd zijweggetje. Enkel de wind, de zee, een watervalletje, een occasioneel schaap en de soms bijna weemoedige roep van de wulpen om ons heen.
En de mist natuurlijk. Had je die kunnen horen, dan waren we potdoof na deze vakantie.



De volgende ochtend de Dakota gezocht en gevonden, maar de weg erheen liep over privégebied waar duidelijk werd gemaakt dat we er niks te zoeken hadden en er was niemand te vinden aan wie we toestemming konden vragen- dus werd het maar een foto met de telelens. Later mailde gl0betrotter nog dat er de mogelijkheid was om langs de kust tot bij het wrak te geraken.



Het miezerige weer heeft ons er ook van weerhouden om nog verder naar het noorden te rijden, waar één van de enige kolonies jan-van-genten van het Ijslandse vasteland zit. Achteraf wel spijt van eigenlijk, dus al minstens één missie voor volgende keer.

Groeten,

Joris

Knap hé! zowel de foto's, de tekst, de LR's als het eiland zelf.

Mooi mooi, IJsland staat nog op de verlanglijst.
Maar zou graag eerst Senegal en Gambia doen.

Eén van de weinige bestemmingen waar ik 2x naartoe geweest ben (niet omdat de andere bestemmingen niet goed waren, maar eenvoudig weg omdat er nog zoveel plaatsen te ontdekken zijn in de wereld), omdat het er zo prachtig is.

De laatste keer was alweer 15 jaar geleden ondertussen, hoe gaat dat liedje nu weer "Je wordt ouder ... "

Yohani