Als ze me zoeken...

[Yohani]

Als ze me zoeken...


Ben ik op safari in Tanzania voor een dagje of negen

Yohani

[Henk]

pfff

[De Rob]

pfff

Wa is't Henki !? Het kan u niet bekoren.We hadden eigenlijk ook "Fakteur" moeten worden.
Rob

[Yohani]

Op zoek naar de grote migratie in Tanzania.

Zondag 2 juni

Vannacht van zaterdag op zondag, rond 2u20 uit bed, een snelle douche en vervolgens op weg om Chris & Karin op te halen. Van daaruit dan richting Zaventem, waar we dankzij de chaotische bewegwijzering en de eeuwigdurende werken in de parking terechtkomen in plaats van op de kiss & ride zone. Zoals ik ook reeds verleden jaar mocht ondervinden wordt het inchecken meer en meer een selfservice en moeten we zelf onze boardingskaarten afdrukken, waarna we naar de bagage depot gaan om aan de balie onze koffers ook in te checken. Onze eerste vlucht brengt ons van Zaventem naar Schiphol en men slaagt er zelfs in om ons op die korte tijdspanne een snack en drankje te serveren.
In Schiphol kunnen we zo naar de douane en hebben we daarna nog ruim de tijd om door de taxfree te wandelen, een ontbijtje te nemen en daarna naar de gate te trekken. We moeten daarbij 2x door de scanner, evenals de handbagage. Dat betekent ook elke keer weer alles uit je zakken, broeksriem en vest uit en de laptop uit de rugzak. Bij de tweede controle aan de gate zelf, wordt er na de bodyscan vervolgens ook vrij rigoureus nog een keer een handmatige aftasting uitgevoerd. Voor de 8u durende vlucht naar Kilimanjaro International Airport in Arusha, Tanzania hebben we mits een kleine opleg betere plaatsen geboekt aan de nooduitgang die wat extra beenruimte bieden.
De vlucht verloopt vlekkeloos met enkele kleine turbulenties, en dankzij het entertainment system en de regelmatige maaltijden gaat de tijd goed voorruit. Rond 19u20 staan we op de tarmak van het Kilimanjaro International Airport. De duisternis is zojuist ingevallen en na het oppikken van de bagage gaan we op zoek naar de mensen van Leopard Safari’s. Al gauw zien we iemand met een papier met onze namen erop en die verwijst ons naar buiten waar we dan een tijdje later worden voorgesteld aan onze chauffeur gids, Tito, die ons de komende dagen zal begeleiden. We worden naar een Land Rover safariwagen gebracht en rijden over een goede asfaltweg richting Arusha. Even voor we de stad bereiken, slagen we een onverhard smal pad in dat ons naar de Arumeru River Lodge brengt. We checken in, volgen onze koffers naar onze kamers en keren nog even terug naar de bar om wat bij te komen van de vlucht bij een frisdrankje. Nog voor we naar bed gaan spotten we al ons eerste wildlife in de vorm van enkele dikdiks, de mini antilopen die rondrennen over de perfect gemaaide gazons van de tuin van het hotel. Hierna is het tijd om ons terug te trekken onder het baldakijn van muskietennetten voor onze eerste nacht van dit Afrikaans intermezzo.

Maandag 3 juni

Na een rustige nacht wacht er ons een stevig ontbijt naar Engelse traditie, de dikdiks hoppen nog even vrolijk rond als de vorige avond en het lawaai van de cicaden wordt overstemd door allerlei vogelgeluiden. Na het ontbijt maken we even tijd om via Wifi connectie het thuisfront op de hoogte te brengen van onze goede aankomst en wandelen vervolgens door de mooie tuin naar onze kamers om de bagage op te halen, maar dat is buiten het hotelpersoneel gerekend, want alvorens je 5 stappen buiten de deur kan zetten, neemt een kruier de bagage al over. Tegen 11u komt Tito ons zoals afgesproken oppikken en rijden we richting Arusha.
We krijgen er een briefing over de safari’s van de komende dagen, wat eigenlijk neerkomt op een herhaling van de informatie die we reeds in 2-voud van het reisbureau ontvingen. Dan gaat het verder naar een restaurantje waar we een snack eten en ernaast een winkeltje waar we de voor ons voorziene drankvoorraad van plat water aanvullen met wat frisdranken voor de komende dagen. De weg die we volgen, loopt volgens onze gids en de dame die de briefing gaf en nu een stuk meelift, van Caïro in Egypte, naar Kaapstad in Zuid-Afrika. Hier wordt er in elk geval nog hard aan gewerkt en volgen we een slingerende onverharde weg die telkens weer het nieuwe tracé kruist. Iedereen rijdt waar het hun zo wat uitkomt, en regelmatig wordt er een spelletje Russische roulette gespeeld van wie er eerst zal uitwijken. Wat daarbij vooral opvalt is dat elke rijrichting er blijkbaar van overtuigd is dat het gras aan de andere kant groener is, of in dit specifieke geval, de weg aan de andere kant vlakker… .
De winkeltjes en de werkplaatsen naast de weg met de er achter gelegen woonwijken, maken plaats voor grotere open stukken savanne met hier en daar Masaï herders die hun kuddes geiten en koeien begeleiden van en naar de waterholen die stilaan uitgeput geraken. Niet voor de eerste keer valt het ons op, hoe proper iedereen er hier bijloopt, ondanks de steeds terugkerende zand- en stofwolken die het passerende verkeer opwerpen. Vooral de Masaï in hun felgekleurde kleding, waarbij felrood en –blauw de hoofdtonen zijn, vallen daarbij op. Af en toe verschijnen er Masaïdorpjes met de typische rondavels langs de weg. Naast het vee zien we ook nog (gedomesticeerde) dromedarissen, ezels (het favoriete lastdier van de Masaï) en tenslotte zelfs een kudde zebra’s op weliswaar grote afstand. We nemen de afslag naar het Tarangire National Park, dit park staat vooral bekend om zijn Baobabs, olifanten en in bomen klimmende leeuwen. De twee eersten zijn daarbij heel wat gemakkelijker de spotten dan de laatste. De Baobabs zien er, nu ze hun bladeren nog dragen, wat in het droge seizoen snel zal veranderen, majesteitelijk uit. En niet alsof ze na een tornado verkeerdelijk op hun kop in de grond zijn terechtgekomen.
Op de parking worden we al begroet door een vervet monkey met typische zwarte snoet die even later in een boom verdwijnt. In de grote Baobab aan de ingang huizen enkele bijenkolonies en is het een gezoem van jewelste. Na een kort toiletbezoek rijden we met het pop-up dak in de open stand het park binnen. Al gauw zien we enkele impala’s en een Masaï giraf die zich tegoed doet aan wat blaadjes van een boom. We zoeken de oever van de rivierbedding op en stoten op een eenzame olifantstier die vanwege zijn ouderdom uit de kudde werd gezet en nu solitair door het leven gaat. Door de afstand, de grijze kleur en wat begroeiing viel het toch enorme beest ons bijna niet op. Als we enkele tientallen meters verder rijden en zijn pad het onze kruist, kunnen we hem echter van wel heel dicht bij bewonderen. De grote bull wandelt recht op onze wagen af en besluit na ons even geobserveerd te hebben, voorlangs de auto verder te kuieren. Even later zien we in een dode boom enkele yellow billed storcks en 2 Maraboes. Even verder houdt een visarend op een boomkruin, een speurend oog op de rivierbedding op zoek naar een vismaaltje. Enkele hamerkopvogels vliegen over en regelmatig vliegen er uit het struikgewas wevervogeltjes op, weinig opvallend met hun bruine kleur, maar des te meer door hun aantal. De rocking rollers daarentegen zijn kleine, fijn gebouwde vogeltjes met schitterende kleuren en acrobatische toeren tijdens het vliegen. We zien nu nog meer olifanten, nu in kleine groepjes, waarbij pas als je stilstaat en aandachtig begint rond te kijken opvalt dat er toch wel wat bij elkaar staan. Als we in de verte een paar safariwagens zien samenklitten weten we dat er iets speciaals te zien valt, de radio’s hebben iedereen naar deze plek gelokt, vanwaar we op redelijke afstand 3 cheeta’s kunnen bewonderen in de droge rivierbedding. De eerste tijd liggen ze half verscholen achter het hoge gras en zien we vooral enkele draaiende oren of zwiepende staarten en soms in de lucht krabbelende poten als ze door het zand rollen. Maar dan schieten twee van de grote katten in actie en zitten elkaar na over de zanderige bedding. Een dode boom is een ideale plek voor hen om wat rond te dollen tot ze het beu zijn en weer gaan liggen. Dit herhaalt zich nog een keer of 3 over een periode van een half uur. Dan daalt de zon onder de kim en na nog wat laatste foto’s van een mooie zonsondergang is het hoog tijd om naar de Tarangire Sopa Lodge, want de schemering is hier maar van korte duur. We houden nog even halt te midden een kudde olifanten maar gaan dan resoluut voor de lodge. De temperatuur is een stuk gedaald tot een aangename temperatuur om in te slapen, maar eerst nog een douche gevolgd door een lekkere maaltijd met pittige gehaktballetjes als voorgerecht, gevolgd door een roomsoepje en nadien nog pittige varkenskoteletjes. Om tenslotte af te ronden met een crème karamel en een zangdemonstratie van het hotelpersoneel en tenslotte een drankje in de bar.

Dinsdag 4 juni

Wanneer ik vanmorgen van mijn kamer naar het restaurant wandel kom ik onderweg overal klipdassen tegen, een beestje dat ik nog ken van mijn reis door Zuid-Afrika, doch deze zijn veel minder schuw en blijven tot op een armlengte zitten. Bij gebrek aan klippen rennen ze hier over de daken en klimmen in de bomen, waar ze gezelschap krijgen van de grappig ogende vervet monkey’s. Ik sluit me aan bij Chris en Karin voor het ontbijtbuffet dat de ganse breedte van het restaurant inneemt, en zelfs vers gebakken pannenkoeken en wafels aanbied. Een gevarieerd ontbijt mag hier geen probleem zijn, een keuze kunnen maken echter… . Rond 8u00 zien we op terugweg naar onze kamers, Tito, onze chauffeur/gids en zeggen hem dat we er binnen enkele minuutjes zijn. Met een welgemeend pole pole (rustig aan) en hakuna matata (geen zorgen) van zijn kant, halen we de koffers op en zijn we klaar voor onze 2e gamedrive in het Tarangire National Park. We hebben gekozen voor een lunchpakket voor deze middag zodat we meer tijd in het park kunnen doorbrengen en ’s middags niet moeten terugkeren naar de lodge. Twee warme maaltijden en een stevig ontbijt is trouwens ook een beetje veel van het goede.
Al gauw duiken de eerste dieren op, enkele giraffen die sierlijk hun lange nekken uitrekken om aan de groenste blaadjes te kunnen, minder sierlijk gaat het er aan toe als ze in spreidstand gaan om van wat gras of lage begroeiing te snoepen. De Masaï giraf, het enige type dat hier voorkomt heeft als tekening grote bruine tot zwarte vlekken dooradert met gele lijnen. Van elegantie is er bij de dikhuiden die we even later zien al helemaal geen sprake. De eerste olifant die we in zicht krijgen is een vrij groot exemplaar, die letterlijk zijn neus (of beter gezegd zijn slurf) achterna loopt, op zoek naar de kudde. We komen ongeveer gelijkertijd bij de kudde olifanten aan en weten ons algauw omringd door adolescenten, grootmoeders, moeders en kalfjes. Ook hier gaan er wat slurven omhoog om onze geur op te vangen en zo vast te stellen of we een bedreiging vormen of niet. Hoe groot deze mastodonten ook zijn, toch heeft het iets vertederend hoe ze hun jongste kroost afschermen door steeds tussen hen en de auto plaats te nemen. De meerjarige kalfjes zijn al een keer wat stoutmoediger en komen al eens van wat dichterbij poolshoogte nemen. Indrukwekkend ook als ze de auto dicht naderen en je maar eerst beseft wat voor een omvang die beesten eigenlijk wel hebben.
Maar we hebben niet alleen oog voor de leden van de big five, maar ook voor de talrijk aanwezige vogels en vogeltjes. Zo zien we bont gekleurde spreeuwen, een stuk kleiner dan onze Europese variant, groene parkieten en wevervogeltjes, maar ook grotere exemplaren zoals een machtige bateleur in een boom en pelikanen, ibissen, reigers en ooievaars in een rivierbedding of de Afrikaanse visarenden in de boomkruinen op de oevers. Voorts zien we ook enkele kleinere kuddes impala’s en zelf enkele waterbokken. Als we het moerasgebied bereiken, zijn het weer de olifanten die alle aandacht opeisen, een grote donkere vlek blijkt bij nadere inspectie met de verrekijkers een enorme kudde van wel meer dan 100 olifanten te zijn. Spijtig genoeg kunnen we niet zo dichtbij komen dat het te filmen of fotograferen is. Maar niet getroost, nog een 10 minuten later komen we aan deze kant van het moeras twee kuddes van telkens toch wel een 30-tal exemplaren tegen. Hoeveel we er ook in beeld krijgen, we krijgen er geen genoeg van, je zou ze uren kunnen gadeslaan. We voegen aan onze verzameling vogels enkel hamerkoppen toe en de redbill hornbills, maar ook de helmparelhoenen en talrijke andere gevederde vrienden die we niet altijd kunnen benoemen, maar erg mooi gekleurde verenpakken hebben. De maraboes en de andere gieren worden echter zonder problemen herkent.
Tijdens de picknick op een daartoe aangelegde plaats moeten we hevig strijd leveren met de vervet monkeys over ons lunchpakket. Ondanks herhaaldelijke verrassingsaanvallen, slagen ze er op een moment van onoplettendheid alleen maar in om het fruitsap van Tito weg te kapen. Vervolgens moet er op twee fronten gestreden worden, als ook de wagen het onderwerp van hun belangstelling wordt. Ze verschaffen zich toegang via het open safaridak en roven alles dat ze maar open krijgen, en dat is meer dan je zou verwachten. Naast de apen zijn er nu ook andere kapers op de kust zoals de vogels die zich tevreden stellen met de achtergebleven kruimels op tafel en de eekhoorns die rustig enkele gevallen voedselrestjes tussen mijn voeten oppeuzelen. Bij de sanitaire blok zien we nog een sterk staaltje van Afrikaanse logica, enkele werkmannen zijn met een zwaar gehavende tankwagen, zonder voorruit en met scheefgezakte cabine, aangekomen om de watercisternen van de sanitaire blok bij te vullen, de grootste op een stelling gemonteerde kuip lekt als een vergiet, maar toch blijven ze er het water inpompen, de kleinere boven op het dak is duidelijk overvol en loopt over, maar toch blijven ze verder gaan.
We rijden opnieuw de pistes op en doen de ontdekkingen van deze morgen nog een keer overnieuw, dus vooral opnieuw olifanten, giraffen en impala’s. Doch in zeer verschillende landschappen, zo zagen we al moerasvlakten, vlakke open savanne met hier en daar een schaduwbrengend struikje of boompje, steppe met alleen maar gras en berglandschap met zogenaamde “koppies”, rotspartijen die naar verluid erg in trek zijn bij luipaarden. Wij krijgen deze katachtige echter niet in ons gezichtsveld, evenmin als de fameuze boomklimmende leeuwen trouwens. Wel zien we een jakhals die zich te snel uit de voeten maakt om hem op de gevoelige plaat vast te leggen en ook enkele wrattenzwijnen die hetzelfde manoeuvre uithalen. We gaan op weg naar de uitgang van het park en vervolgens via de asfaltweg richting het Lake Manyara National Park. Op de plaats waar we op de heenweg een kudde zebra’s zagen in de verte, duikt nu een kudde gnoe’s op. Op deze afstand nauwelijks herkenbaar trouwens. Over de in 2006 aangelegde weg gaat het vlot vooruit, in het “muggendorp” dat rijk is aan de beestjes dat het zijn bijnaam gaf is het erg druk. We zien hier plots ook heel wat gemotoriseerde driewielers rondsnorren, zowel een gesloten autootje, als de open versie die als basis een motorfiets heeft. Ook hier weer kleurrijk geklede mensen en armzalige huisjes en winkelpanden en herstellingsdiensten. Voorts ook venters, zowel mannen, vrouwen als kinderen, die kleine porties houtskool of graan/maïs of prularia aan de man brengen. We rijden de ingang van het Lake Manyara National Park voorbij op weg naar de Lake Manyara Serena lodge, waar we vanavond logeren. Net als gisteren bestaan de kamers hier uit de kluiten gewassen rondavels waarin zich telkens over 2 verdiepingen verspreid enkele kamers bevinden. Omdat we een keer vroeger, voor de invallende schemering, zijn aangekomen kunnen we nog even van het zwembad genieten alvorens te douchen en een aperitiefje te nemen alvorens aan tafel te gaan.
De maaltijd bestaat uit een starter van gerookt rundsvlees, een soepje, Tilapia (vis) met rijst en een dessert na.

Woensdag 5 juni

Vanmorgen is het merkelijk grijzer en koeler dan de vorige dagen als we ons naar de ontbijttafel begeven voor weer een uitgebreid ontbijtbuffet. Chris en Karin zagen vanmorgen al een groep bavianen die de tuin onveilig maakten, toen ze vanaf hun balkon een kijkje namen naar het onderliggende Lake Manyara National Park, onze bestemming van vanmorgen. Van hieruit is het al duidelijk dat dit een heel ander park is, op een klein deel na, dat aan het gelijknamige meer grenst, is het ganse park dicht bebost. Als we even later het park binnenrijden worden onze vermoedens bevestigd, het is ook meteen duidelijk dat het in een dergelijk dichte bebossing moeilijk zal worden om dieren te spotten. Toch stopt Tito al vrij snel de wagen en wijst op een aantal aapjes in de bomen. Zover ik uit de reisgids kan opmaken zouden het blauwe meerkataapjes zijn. In elk geval zijn het grappige diertjes om te volgen terwijl ze van tak naar tak en van boom naar boom klauteren. Enkele impala mannetjes zijn aan het stoeien en bekampen elkaar daarbij met de fraai gevormde hoorns. Vervolgens is het wachten tot we bij de hippopools aankomen om de volgende dieren te spotten. In eerste instantie zien we alleen wat witte vogels, maar dan zien we verderop in de poel wat beweging en zien we de neusgaten en ogen en oren van enkele nijlpaarden boven het wateroppervlak steken. Daar blijft het echter bij tot we merken dat een stuk verderop op de drassige vlakte ook enkele grote nijlpaarden rondhobbelen. Ze zijn erg ver af maar met de verrekijkers toch goed waarneembaar. Een meer ongewone verschijning van een man die op handen en voeten rondsluipt aan de andere zijde van de hippopool. Als we onze gids erop wijzen neemt die contact met de rangers van het park die er even later aankomen met automatische geweren. Tito verteld ons even later dat het waarschijnlijk een visser betreft die illegaal in het park wil vissen. Niet erg slim van de kerel om dan langs een plek te kruipen waar iedereen met verrekijkers op zoek gaat naar de nijlpaarden, en dat in de nabijheid van die gevaarlijke beesten.
We rijden weer verder en uitgezonderd enkele vogels is het wachten op de eerste open vlaktes voor we weer wat dieren zien. In de verte ligt er een groep buffels te herkauwen en als we daar heen rijden zien we een wrattenzwijn de benen nemen. Een éénzame gnoe staat rustig te grazen. De buffels lijken niet van plan de eerste tijd nog in beweging te komen en dus rijden we verder. We zien een paar kroonkraanvogels met een kuiken erbij, die rondparaderen door het gras. Even verderop kuiert er dan weer een giraf langs, bij de bosrand merken we een grote groep bavianen op, met daarbij vele kleintjes en één ruziemaker die de boel regelmatig op stelten zet, met krijsende apen en elkaar achternazittende primaten als gevolg. Dit is een scene waar we uren zouden kunnen doorbrengen om het doen en laten van de bobbejanen te volgen. We breken ons los van het familieleven en rijden verder het park in. Naast enkele impala spotten we ook nog een groene meerkat (de eerder genoemde vervet monkey’s), een paartje gnoe’s en op respectabele afstand een kudde zebra’s en nog enkele giraffen aan de meeroever. Twee kleine dikdiks (de kleinste antilopensoort) en een klein zwart vogeltje met hel oranje kraag en kapje.
Vervolgens is het tijd voor een vroege picknick lunch, zonder stelende apen deze keer, en dan keren we terug naar de uitgang van het park. Een paar roofvogels, waaronder een buizerd, en een nieuwe groep bavianen later staan we weer aan de uitgang van het park. We hebben nu een lange rit voor de boeg naar het Serengeti National Park. We stoppen even voor een plaspauze aan een souvenirwinkel met veel mooi houtsnijwerk en dure juwelen met Tanzaniet, een lokale halfedelsteen die alleen in dit land wordt gedolven en even later voor een tankbeurt in een dorpje dat alleen bestaat bij de gratie van het even verderop gelegen Ngorongoro Conservation area en krater en het Serengeti park, die beide bevoorrading nodig hebben. Wij rijden dit Conservation area in naar de rim van de Ngorongoro krtaer en genieten er even van een eerste zicht over de wereldbekende krater waar we later deze week nog een bezoekje aan zullen brengen. De omgeving hier is helemaal niet wat we ons ervan hadden voorgesteld. In plaats van een semi aride omgeving bevindt er zich hier tot op de rand van de vulkaan een weelderige jungle die zo goed als ondoordringbaar is. Pas als we weer afdalen wordt het landschap van bergachtig stilaan heuvelachtig en dan pas vlak. In dit gebied hebben de Masaï nog hun traditionele dorpjes en weiden ze hun veestapel. In de krater zelf mogen ze hun vee alleen drenken, niet laten grazen. We zien op regelmatige afstand veekoralen van doornige acaciatakken om het vee ’s nachts in onder te brengen als ze van de weides naar de drenkplaatsen en omgekeerd trekken. We beginnen nu ook weer dieren te zien, impala’s, zebra’s, gnoe’s, struisvogels en giraffen delen het ras hier met de koeien, geiten en schapen van de Masaï. We stoppen aan een traditioneel dorpje waar we tegen betaling van 70US$ een bezoekje mogen brengen aan het dorp en naar hartelust mogen fotograferen en filmen. We worden onthaald met een a-capella zangkoor dat gepaard gaat met dansen en hoge sprongen en vervolgens naar binnen de acaciaomheining geleid waar we een tweede vertonig krijgen. Vervolgens mogen we binnen treden in één van de hutjes die gemaakt zijn uit gevlochten takken en bedekt stukken karton en koeienhuiden. Het is verrassend koel in deze eenvoudige lage hutjes die uit drie delen bestaat: twee “slaapkamertjes” en de zitruimte waar er tevens gekookt wordt en dus voorzien is van een vuurplaats. Heel erg primitief allemaal. Natuurlijk kan de obligate verkoop van handgemaakte juwelen niet ontbreken en als laatste brengen we nog een bezoekje aan de kindercrèche waar kinderen tot hun 7 jaar al een basisonderwijs krijgen met vooral taal en rekenen.
Het is nog een heel eind rijden tot we de ingang van het Serengeti National Park bereiken, maar het aantal gespotte dieren neemt met de kilometer toe. Om op tijd aan onze lodge te komen kunnen we er echter niet voor stoppen en zo razen we tegen 80km/u over het wasbord dat onze vullingen uit onze tanden rammelt, aan kuddes impala’s, zebra’s en olifanten voorbij. Aan de ingang regelt Tito de administratie en strekken wij de benen, zoeken de sanitaire blok op en fotograferen we enkele grappige muisjes die hier rondrennen, de leuze respecterend, dat wie het kleine niet eert, het grote niet weert is… . Eens in het park rijden we nog goed door maar stoppen we toch als er enkele interessante kuddes dieren opduiken. Zo zien we al snel grant gazellen, zebra’s, enkele eland antilopen en hartebeesten langs de route. Een secretarisvogel is een nest aan het maken in een kleine acacia en biedt een unieke foto opportuniteit. De zon zakt langzaam lager en lager en vormt een mooie oranje bol, met op de voorgrond enkele olifanten en even later een giraf die graag poseert voor de “ideale zonsondergangfoto in Tanzania”. Even later merken we 2 stilstaande safariwagens op, en enkele tellen later krijgen we de eerste twee leeuwinnen van deze reis in het vizier. Alsof dat nog niet genoeg is dient er zich nog een kudde olifanten aan in het diffuse licht van de schemering. Het houdt maar niet op, we zien nog enkele nijlpaarden bijna volledig ondergedompeld in een poel en als kers op de taart zien we ook nog een volwassen nijlpaart op enkele meters van de auto door het hoge gras wandelen en even later voor de wagen de weg oversteken. De zon is nu echt wel onder en we kunnen bij het laatste licht nog juist een hyena vastleggen op film en foto, maar dan wordt het wat donker en moet er nog goed aangezet worden om de Serengeti Serena Safari lodge te bereiken.
We worden nog deftig door elkaar geschut op de wasbordpiste en bereiken rond 7u ons hotel. De wandeling naar onze verderop gelegen kamer mogen we niet alleen afhandelen, naast de kruiers krijgen we ook nog iemand van de security mee voor bescherming tegen de wilde dieren die hier vrij toegang hebben. Ik zie niet onmiddellijk in wat de ongewapende man met zijn grote zaklantaarn in dergelijk geval kan uitrichten, maar we moeten ermee leven. Na de douche om het stof af te spoelen, is het tijd voor het diner. De securityman komt ons ophalen en brengt ons tot aan de receptie, waarna we alleen verder mogen richting restaurant. Een roomsoepje wordt gevolgd door een avocadosalade zonder avocado, kip tarinaki met rijst en een zwaar op de maag liggende chocoladecake. Na een degustiefje in de lege bar gaat het dan opnieuw naar de kamer.

Donderdag 6 juni

Vandaag brengen we de ganse dag in de Serengeti door, met een game drive alleen onderbroken door een picknick ’s middags. Al tijdens he ontbijt leg ik de eerste beelden van een beestje vast, in dit geal de plaatselijke variant van de spreeuw, die we ondertussen al honderden keren gezien hebben, maar met zijn metaalblauwe veren en oranje borst een opvallende verschijning blijft. Voorts is het een even foute vogel als zijn Europese soortgenoot. Rond 8u stappen we weer in de Land Rover en vatten we de safari aan. Het valt ons onmiddellijk op dat er nu overdag niet de overdaad aan dieren te zien is, zoals gisterenavond wel het geval was. Als eerste krijgen we enkele wrattenzwijnen in het oog, doch zoals steeds gaan ze er snel vandoor. Pas als we het bosrijke gebied ronde de lodge verlaten hebben, duiken er opnieuw dieren op. Ditmaal kuddes met zebra’s en gnoe’s. Dit zijn tevens de dieren die samen de grote migratie elk jaar uitvoeren, doch het is ons al duidelijk dat dit gebeuren ons niet gegund is … .
En het zijn vooral deze beide dieren die we blijven tegenkomen met af en toe enkele buffels op grotere afstand en enkele struisvogels, het mannetje in wit met zwart verenpak en een stuk “struiser” dan de vrouwtjes met bruin-grijze veren. Ik neem me verscheidene keren voor geen foto’s of film meer te nemen van de zebra’s en gnoe’s, ook bekend onder de benaming wilderbeesten, doch telkens duikt er weer een uitvlucht op om toch weer te filmen, in de vorm van een snoezige kleine zebra of een groep die in gallop het pad voor de auto oversteekt. Afgezien van een knorrig geluid waaruit je met veel goede wil de naam van het beest kan horen van de gnoe’s, maken deze gemengde kuddes verbazend weinig lawaai. Er blijft weinig variatie in de dieren die we spotten, maar soms komen we toch wat anders tegen. Zoals de twee gieren in de top van een acacia. Maar dan zijn het weer de zebra’s en de wilderbeesten die de hoofdmoot vormen. Eindelijk duikt er dan een keertje een kudde impala’s op zodat we wat nieuws voor de lens krijgen vandaag. Als we een riviertje over steken zien we in een dode boom een ooievaar die op een maaltje vis aast.
We trekken verder naar de hippopools, een waterpool waarin tientallen nijlpaarden elkaar verdringen, constant hun mest verspreidend met hun kwispelende staartje, waardoor het eerder de hippobeerput mag genoemd worden. De poel is zo gevuld met de logge beesten dat je bij wijze van spreken over de ruggen naar de andere oever kan lopen, wat ik trouwens niet zou aanraden, gezien hun nogal slechte reputatie als één van de grootste doders onder de Afrikaanse dieren. Het is een geknor en gewroet van jewelste in de stinkende poel, door de overbemesting is het water ook ondrinkbaar voor andere dieren, alleen een soort katvis kan in de vloeibare mest overleven, alleen omdat deze door de natuur uitgerust is met de mogelijkheid om boven water te ademen. Een krokodil ligt enkele meters verderop doodstil te zonnen, bijna onzichtbaar tegen de rotsige achtergrond.
Eens weer op weg merken we enkele gieren op die met hun akelige kale nek en kop in enkele bomen zitten. Al gauw zien we de reden van hun aanwezigheid: in het gras ligt een karkas van een gnoe, duidelijk de rest van een maaltje van een roofdier. Doch de gieren blijven in hun boom zitten tot we weer weg zijn. We komen nog een nijlpaardenzwembad tegen en ook hier inde onmiddellijke nabijheid enkele krokodillen, en deze maal zijn het zwaargewichten, maar ook zij liggen onbewegelijk op te warmen in de zon. We rijden vervolgens door een deel van het park dat nog recentelijk afgebrand is, het is ons niet duidelijk of het zogenaamde wild fires dan wel opzettelijk aangestoken branden zijn om het oude gras weg te branden en nieuw gras de kans te geven om uit te schieten. Wel zien we aan de horizon enorme rookwolken die erop wijzen dat er ook nu branden zijn. We ontmoeten een stel olifanten, waarvan er eentje met zijn slagtanden een boom vasthoud, als een dronkenlap die zich rechthoud aan een lantaarnpaal… .
Even later stoten we dan op een zeskoppige giraffenfamilie die gescheiden is van een zevende familielid aan de andere kant van de auto. Treuzelend staan ze ons aan te kijken, twijfelend wat te doen. Als we een stukje verder rijden stuiven ze uiteen, maar al snel zijn ze weer gegroepeerd. Als we een kijkje nemen aan een rivierbedding, wijst onze gids op een rotspartij, beter gekend als een “kopje” waar een leeuw zou liggen. Na wat zoeken krijgen we de grote kat inderdaad in het vizier. Ze ligt te wachten tot er één of andere grazer zich aan de oever waagt om te drinken, doch vooralsnog gebeurd dat niet. We trekken weer verder en krijgen plots een idee wat de grote migratie moet voorstellen als we in een enorme kudde zebra’s terecht komen. Ze begeven zich allen naar een rivier waar de berm toegang geeft tot het water. Er hebben zich al enkele safariwagens rond het punt verzameld en al snel wordt duidelijk waarom. Om een bocht in het water ligt een krokodil op vinkenslag, de meeste zebra’s hebben niet door dat het dier er ligt terwijl golf na golf zijn dorst komt lessen. Door de opgewoelde modder wagen de dieren zich verder en verder het water in, waarbij enkele het reptiel in de gaten krijgen, blijkbaar twijfelen ze of het een boomstronk dan wel een krokodil is, bij de minste beweging slaagt de kudde op hol, maar wordt al gauw vervangen door een andere groep en zo herhaalt het scenario zich meerdere malen. Het is ongelooflijk wat een geduld de krokodil heeft, of anders heeft het beest zich al volgevreten natuurlijk. Ons geduld is echter op de proef gesteld en we besluiten verder te rijden. Het is verbazend hoe lang we moeten rijden om uiteindelijk de kudde zebra’s achter ons te laten, alleen om vervolgens te merken dat ze vervangen zijn door een kudde olifanten, weliswaar minder in aantal, maar toch indrukwekkend.
Op onze volgende halte speelt weer een zebra een rol, doch ditmaal die van slachtoffer. Naast een riviertje waar de dieren hun dorst lessen ligt een vers lijkje van een jonge zebra. Er is een sterk vermoeden dat de leeuw die de prooi ving, nog altijd in de buurt is, maar vooralsnog laat hij of zij zich niet zien. Ook de zebra’s stromen weer toe en dus lijkt alles veilig te zijn. We zijn echter nog geen 100m weg of via de radio komt het bericht dat de leeuwin eraan komt. We zijn juist op tijd terug om te zien hoe ze een mislukte aanslag pleegt om de drinkende zebra’s. De leeuwin besluit dan maar om haar prooi wat verder van het water in de schaduw van een boom onder te brengen. Dat gebeurt in verschillende fases met telkens een rustpauze ertussen, ondertussen hebben er zich weer een heel deel kijklustige verzameld. Dit laatste is toch vrij storend, telkens er iets te zien valt, staan er binnen de kortste keren enkele wagens rond, nu blijft het beperkt tot een 5-tal, doch in het hoogseizoen (juli/augustus) spreekt men van tientallen wagens!
Voor ons is het nu hoog tijd om ons naar een picknickplaats te begeven, geen opdringerige apen deze keer, maar bedelende klipdassen en allerhande vogeltjes. Ook bewakers die er streng op toekijken dat er niet gevoederd wordt trouwens. Na de lunch worden we door een jonge kerel rondgeleid over het kopje, de rotspartij achter de picknick plaats, langs informatieborden en een van de omgeving afgesloten pad dat we dus ook zonder gids gemakkelijk hadden kunnen afhaspelen. Af en toe zijn er toch zo enkele van die toeristenvallen, waaraan dan nog bijna niet valt te ontsnappen, die een mooie ervaring soms een wat wrange nasmaak geven. Maar ach die enkele dollars doen nu ook niet echt ter zake, en het is nog altijd beter dan overal bedelaars. Op de parking tellen we ondertussen maar liefst een 20-tal safariwagens wanneer we opnieuw vertrekken.
Blijkbaar heeft onze gids een nieuwtje ontvangen want in plaats dat we op een gezapig tempo doelloos rondzwerven op zoek naar beestjes zet hij er een klein beetje meer vaart achter en heeft hij blijkbaar een welbepaald doel voor ogen. We blijven in het ongewisse tot we in de verte een aantal wagens opmerken, het is wel duidelijk dat er daar wat te beleven valt, en aan het aantal wagens te zien en de tijd dat ze er blijven staan, moet het één van de big five zijn en naar alle waarschijnlijkheid één van de roofdieren. Al gauw blijkt onze conclusie te kloppen in een zogenaamde “worstenboom” (een boom met worstvormige zaden) zit er een luipaard verscholen, met het blote oog bijna onzichtbaar en ook inzomen met foto- of videocamera mag niet baden, maar met oze verrekijkers krijgen we het dier dan toch eindelijk op ons netvlies. Het ligt luilekker op een dikke tak en trekt zich niets aan van alle consternatie op 200m afstand. We brengen hier net als alle andere wagens heel wat tijd door met gluren naar het beest en schuiven dan enkele honderden meters op voor eenzelfde situatie, een tweede boom met opnieuw een luipaard er in. De auto’s blijven opnieuw toestromen en je zou gaan denken dat de rest van het park nu zowat autovrij moet zijn.
We ontworstelen ons uiteindelijk aan de fille in de serengeti en rijden via een omwegje naar de andere zijde van de eerste boom, waar we merken dat de grote kat ook een prooi in de boom heeft en na zijn middagdutje aan zijn lunch begint. Eens het dier met zijn maaltje volledig tussen het bladerdek verdwenen is, keren wij ook langzaam terug richting Serena Safari lodge. Enkele kuddes olifanten en een eenzaam nijlpaard trekken nog even de aandacht evenals de zoveelste groep zebra’s, maar onverwachter is de grote uil die onze gids in een boom spot. In de droge bedding van een beekje ligt een hyena te soezen op nog geen meter van de auto, pas als we een raampje openen om door te filmen verwaardigd het dier zich van op te staan en zich twee meter verder neer te leggen. Even later stoppen we nog bij twee maraboes, en tenslotte zien we in het gezelschap van een kudde impala’s nog een drietal Toppi’s, een soort die we hier nog niet tegen kwamen … . Rond 6u staan we terug in de lodge en gaan uitgebreid douchen. Het diner van vanavond is in buffetvorm en wordt gevolgd door een muziek en dansspektakel dat we wel kunnen smaken. Heel energiek en je merkt dat de uitvoerders er van genieten. Een mooi einde van de avond.

Yohani

[Yohani]

Vrijdag 7 juni

Deze voormiddag staat er opnieuw een safari in het Serengeti National Park gepland, rond de middag zouden we dan het park verlaten en via het Olduvai museum naar her Ngorongoro Serena hotel rijden. Onze gids gaf ons echter ook de optie om het museum over te slaan en langer in de Serengeti te blijven. In eerste instantie opteerden we ervoor de normale planning te volgen, maar nadat we de reisgidsen erop nalazen en als Tito ons bevestigd dat we alleen een museumbezoek op het programma staat en dus niet de wandeling door de kloof, kiezen we er na een nachtje slapen, toch voor om voor de langere game drive te gaan. En dus worden de koffers en de lunchpakketten ingeladen, het dak omhoog gezet en zijn we even later weer op weg, met als vanouds een lekker ontbijt achter de kiezen.
De voormiddag verloopt zonder veel verrassingen, zebra’s, gnoe’s, wrattenzwijnen en impala’s, deze keer vergezeld van bavianen komen geregeld in ons gezichtveld en ook de olifanten en giraffen zijn weer van de partij. Ondanks het beperkt aantal kilometers die worden afgelegd, komen we toch door heel wat verschillende landschappen. Van heuvelachtig en groen over beboste gebieden naar savanne met hoog gras waarin je amper een zebra of gnoe terugvind, tot de kort gegraasde savanne met hier en daar een schriele acacia. We rijden over minder gefrequenteerde paden die wat geaccidenteerder zijn dan de paden met meer verkeer, maar afgezien van de al eerder opgesomde variëteiten valt er niets nieuws te beleven op het vlak van beestjes spotten. Dan komt er over de radio een bericht binnen en zet onze safarigids er de sokken in, het is ons al snel duidelijk dat we naar een welbepaald doel rijden, maar we weten niet waar en waarom dat is. Tijdens een sanitaire stop legt Tito ons uit dat er een leeuwengroep werd gespot van meer dan 10 leeuwen. Het is een eind rijden maar we wagen het er op. We rijden opnieuw door een merkelijk minder bezocht deel van het park, het pad zijn twee wielsporen met in het midden hoog gras dat de onderkant van de wagen mooi borstelt. Na een hele tijd gaat de vaart eruit en wordt er rond gespeurd, zijn ze de leeuwengroep uit het oog verloren?
Er zijn hier ook enkele andere wagens actief, duidelijk op zoek naar dezelfde prooi. Leeuwen vinden we vooralsnog niet, maar wel een roedel hyena’s die weliswaar wat ver van de weg afzitten. Veel tijd wordt er ons niet gegund, en al snel wordt duidelijk waarom. In de schaduw van een boom ligt er een jachtluipaard (cheetah) te soezen. Even later zoekt hij een rustiger plaatsje op een eind verder weg. Samen met heel wat andere lotgenoten in safariwagens gaan we opnieuw op zoek, en uiteindelijk levert het, het gewenste resultaat: rond een poel heeft een 13-koppige leeuwenfamilie plaatsgenomen. De volgende uren zijn we zoet met het observeren van de troep, eerst van op een uitzichtspunt aan andere kant van het water, maar dan met onze neus er bovenop. Er valt van alles te beleven, een deel van de leeuwinnen ligt gewoon te soezen, de twee mannetjes even verderop onder een kleine acacia, tot ze zich rechtzetten en bij de rest van de groep aansluiten. Een van de mannetjes trekt naar een met water gevulde kuil waarin ook een prooi ligt. Geen idee hoe de buffel in dat gat terechtgekomen is, maar voor de leeuwen is het een buitenkansje. Het mannetje sleurt en trekt om stukken vlees van het kadaver te scheuren en te verorberen. Een andere leeuwin gaat op jacht achter een kleine thompson gazelle. Met een grote omtrekkende beweging komt ze achter de antilope terecht, geduldig sluipt ze dichter bij, terwijl de gazelle geconcentreerd is op de bende leeuwen voor haar. Doch op de laatste moment krijgt het diertje de leeuwin in de gaten en gaat er flux vandoor. De grote kat weet dat haar kans verkeken is en voegt zich weer bij de groep. Rondom ons komen er steeds meer wagens te staan maar de leeuwen geven geen krimp. Een leeuwin komt het tweede mannetje begroeten op de voet gevolgd door haar welpje, met groot knuffelgehalte.
Een derde mannetjesleeuw nadert de poel maar zo gauw hij de andere leeuwen in het oog krijgt, aarzelt hij en keert tenslotte in zijn spoor terug. Een leeuwin met een halsband aan, neemt ondertussen de put met de buffel over van het mannetje. We blijven hen gadeslagen tot het etenstijd is, dan verwijderen we ons enkele 100 meters en parkeren in de schaduw van een boom voor een picknick in de auto, de leeuwen weet je wel… . Na het eten keren we nog even terug naar de leeuwen om vervolgens de weide grasvlakten in te rijden. We blijven nu een hele tijd tracks volgen die bestaan uit twee bandensporen tussen het gras. Zoals reeds gezegd merken we spijtig genoeg niets van de grote migratie, de enorme vlaktes liggen er verbazend leeg bij. Als er dieren gespot worden, zijn het bijna altijd enkelingen of kleine groepjes. Het hoge gras, de uitgebreidheid van het park en het feit dat we nog maar in het begin van de droge tijd zitten zodat er nog redelijk wat bronnen van water aanwezig zijn, helpen ook niet natuurlijk. Doch we wisten altijd al dat dit een gok was en de juiste plaats en tijd van de migratie niet vast te bepalen valt. Anderzijds mogen we niet klagen daar we al 4 van de Big 5 gezien hebben, alleen de neushoorn ontbreekt nog, en daarnaast nog een veel meer andere dieren. Ook nu nog, afgezien van de normale aantallen zebra’s, gnoe’s en antilopen zien we ook nog een struisvogel die aan ons komt voorbij gewandeld en een tijdje later een vranke Thompson gazelle die het in een gevecht opneemt tegen een Grant gazelle die twee keer zo groot en zwaar is. Het verbazende is dat het ten langen leste de Grant gazelle is die er vandoor gaat, de kleine vechtersbaas kijkt met geheven kop trots rond. De struisvogels die we tot nu eigenlijk van op grote afstand zagen, steken nu het pad voor de auto over. We zien ook een secretarisvogel rondwandelen en vervolgens een Kori trap. We naderen de uitgang van het park en als we daar aankomen maken we een kleine wandeling naar een uitkijkpunt, terwijl Tito de administratie in orde brengt. Van boven op de heuvel zien we nog enkele olifanten en op een boom een hagedis die blijkbaar niet graag op de foto gaat. Het einde van het park betekent echter niet dat er geen dieren meer rondlopen, gezien de parken hier niet omheind zijn. Bovendien bevinden we ons nog in het Ngorongoro conservation area. Het enige verschil is dat er hier Masaï wonen en vee houden, waaronder ook ezels en kamelen als lastdieren. Deze lopen los rond tussen de wilde (roof)dieren. Het grootste verschil is de snelheid waarmee we rijden die nu oploopt tot 80km/u (in het park is deze beperkt tot 50km/u) en het gedaver van de wasbordpiste. Als de weg omhoog loopt zien we nog enkele giraffen en kuddes gnoe’s maar stilaan nemen de Masaï herders en hun kuddes over. Eenmaal op de kraterrim hebben we opnieuw een mooi uitzicht op de Ngorongorokrater die we morgen zullen bezoeken. In de Ngorongoro Serena lodge krijgen we voor het diner nog een acrobatisch spektakel voorgeschoteld dat er mag wezen. Daarna volgt de maaltijd met tomaten roomsoep, een traditioneel visgerecht met cocossaus en rijst en een (te) grote chocolademouse. In de bedden worden we verrast door een warwaterkruik, die welkom is bij de lage nachtelijke temperaturen.

Zaterdag 8 juni

Vanmorgen van op mijn terras een mooi uitzicht over de Ngorongoro krater onder een grijs wokkendek, maar toch al wat gouden gloed van de zon. Na het ontbijt rijden we langs de kraterrim naar de toegangsweg tot de kraterbodem. Al sinds deze morgen zien we gestaag Masaïherders die hun koeien, geiten en schapen de krater in drijven om ze daar te laten drinken. De toegangsweg is erg steil en zoals alle andere paden van de afgelopen dagen ook onverhard. In het regenseizoen moet dit een hachelijk stukje zijn. Nu volstaat het om in kleine veldversnelling af te dalen. We hebben van op deze weg zowel zicht op de krater als de omliggende landschappen met de traditionele Masaïdorpjes en zelfs al enkelekudde gnoe’s die de krater verlaten.
Onze eerste kilometers in Ngorongoro zijn een beetje teleurstellend, we dachten hier toch een dichtere densiteit van dieren te zien, maar de eerste ogenblokken staat er alleen hier en daar een eenzaam wildebeest. Dat verandert echter gauw als we in de verte een hyena zien aankomen, met een bot in zijn bek, al snel gevolgd door enkele anderen. Als we met de verrekijker hun spoor volgen zien we plotseling een ganse troep hyena’s verzameld in een ondiepe put, omgeven door gieren en andere aaseters. De leeuw die de prooi gevangen heeft en door de troep hyena’s is verjaagd hebben we net gemist. We zien ook een wrattenzwijn dat naar goede gewoonte op de vlucht gaan als we onze camera’s boven halen en vervolgens een kudde Thompsongazelles. Vervolgens rijden we het bos in dat met zijn fotogenieke bomen zelf al een reden om te filmen en fotograferen is. We zien er tevens een kudde Afrikaanse buffels en betrappen er een hyena die er verlekkerd naar een kalfje staat te kijken. De aanblik van de volwassen troep er rond doet hem al snel van gedachte veranderen.
Nog wat verder stelen de bavianen de show en op een picknickplaats maken de vervetaapjes zich al op voor de lunch. Van zowat overal in de krater zie je de wanden om je heen, gezien deze “maar” een doormeter heeft van een 20-tal kilometer. Zagen we in de Serengeti vooral zebrakuddes die vergezeld werden door enkele gnoe’s, hier zijn het vooral kuddes gnoe’s vergezeld van enkele zebra’s. Aan de waterkant zien we enkele nijlpaarden die aan land staan te grazen, het voordeel van de killere ochtend, enkele liggen er te slapen een klein exemplaar probeert zelfs een talud te beklimmen. Enkele gekroonde kraanvogels foerageren parmantig door het gras, voorzien van een prachtig gekleurd verenkleed en een toefje haar als kroontje. De graznede nijlpaarden worden van hun parasieten door kleine vogeltjes die meeliften op hun rug. De wildebeesten rondom ons lijken erg geagiteerd want regelmatig gaan ze met elkaar de confrontatie aan, waarbij ze hun gehoornde schedels zo hard op elkaar beuken dat we het horen knotsen tot in de auto. Heel eigenaardig daarbij is dat ze daarvoor eerst door de knieën gaan.
In het gras merken we nog een paartje kroonkraanvogels met een kuiken op en twee kori bustards of traps. Twee jakhalzen, waarvan we er in eerste instantie maar eentje opmerken, speuren het gras af naar kleine knaagdieren. Een mannetjes struisvogel houdt een oogje in het zeil bij zijn twee vrouwtjes en op het (zoute) meer zoeken roze flamingo’s hun maaltje bij elkaar. Ook hier komen we weer enkele hyena’s tegen, de hartebeesten laten er hun rust niet voor. Naast een zoetwater beekje vist een blauwe reiger naar een maaltje van kikkers. We vinden nog een hippopool met enkele badende waargewichten en wat watervogels waaronder enkele eenden. De kraanvogels, antilopen, hyena’s en wrattenzwijnen blijven maar opduiken, bij deze laatste merken we ook op dat ook zij op hun knieën gaan, niet om te vechten maar om te grazen. Onze picnickplaats van deze middag is aan een meertje gelegen waarin ook enkele nijlpaarden badderen, we installeren ons op de oever en houden met één oog de kolossen in de gaten en met het andere de zwarte wouwen die graag in duikvlucht een stukje meepikken van de picknick. Er verzamelen zich hier wel 30 safari wagens, maar het is dan ook een uitgelezen plekje voor de lunch.
Wekrijgen eindelijk ook een diertje voor de lens waarvan we er al wel heel wat zagen, doch nooit in rust: het is een mooi exemplaar met zwarte vleugels met witte spikkels en achteraan twee rode vlekjes. Enkele seconden later fladdert de vlinder weer vrolijk verder. Twee nieuwsgierige nijlpaarden komen de boel van een beetje dichterbij verkennen, voor alle zekerheid nemen we ons boeltje bij elkaar en staan recht. Maar de twee duiken onder en komen enkele tientallen meters verder even later weer boven. Het hele safarigebeuren zou een rijdende reclame voor Land Rover en Toyota terreinwagens zijn, moesten het niet vooral de oude modellen zijn die er te zien zijn. Een enkele Nissan zoekt er onopvallend zijn plaatsje tussen. In de loop van de namiddag krijgen we nog een keer alle beestjes van deze voormiddag te zien met als extra de leeuw die we deze voormiddag juist gemist hebben. Tegen half vier verlaten we de krater om nog een uurtje over de kraterrim naar onze lodge terug te keren. Na een lange douche om al het stof weg te spoelen trekken we naar de bar waar er een traditioneel dans en muziekspektakel van een Masaï groep wordt opgevoerd. Vervolgens trekken we naar het restaurant voor een soepje, een tilapia visje en salatbar en dessertbar om aan te vullen. Daarmee sluiten we onze laatste safaridag af, morgen keren we terug naar Arusha.

Zondag 9 juni

Laatste dag vandaag, na het ontbijt vertrekken we richting Arusha, waarbij we weer een heel stuk over een omlegging moeten die naast heel stoffig ook nog eens in heel slechte staat is, met de nieuw aangelegde weg op 10 verleidelijke meters afstand, die echter nog niet mag bereden worden. In hotel Impala hebben we een debriefing over de safari en nemen we afscheid van onze gids. Nog even een kipsandwich met frietjes als lunch en dan vertrekken we naar de Kia Lodge vanwaar we de landingsbaan van het de international luchthaven al zien liggen. De rest van de namiddag brengen we door aan het zwembad, het aanvullen van het reisverhaal en het bekijken van de foto’s en de filmpjes. Morgenvroeg om 6u wacht er ons een vlucht met Kenian Airways naar Nairobi in Kenia, vanwaar we een aansluitende vlucht hebben naar Schiphol.

Yohani

[ZAMBEZI SILVER]

pff..dat verslag heb ik precies al eens ergens gelezen , ge hebt ne dubbelganger!


Wij wel sjaloes zenne , mooi tripke

[Yohani]

Komt ervan als ge meerdere forums volgt hé

Binnenkort wat aanvullen met foto's ...

Yohani

[christiaan]

Binnenkort wat aanvullen met foto's ...

Yohani

Daar zit ik op te wachten!

[Peter Puma]

Dat zal wel weer ferm geweest zijn

Nu nog die foto's