Dinsdag 29/11/11
Vandaag is de start van mijn officiële Antarctica reis, dat wil zeggen, dit is dag 1 van het officiële programma, wat er voor de meeste deelnemers uit bestaat dat ze aankomen in Ushuaia, de transfer van het vliegveld naar het hotel maken en het hotel en de stad een beetje verkennen. Gezien ik hier al 4 dagen ben heb ik dat allemaal al gehad en besluit om er een rustige dag van te maken, na de actieve dag van gisteren. Uitslapen, wat werken aan mijn reisverhaal, wat surfen op het net en familie en vrienden op de hoogte houden van mij reilen en zijlen. Het reisoverzicht er nog een keer op nakijken, en dan zal het wel weer ver middag zijn. Dan op zoek naar een kleinigheidje om te eten en misschien enkele van de museums een keertje bezoeken, al zijn die reeds allen in 2008 al aan de beurt geweest, of een autoritje op de ruta 3 maken, we zien wel. Het weer is in elk geval niet slecht, nog veel wolken, maar ook enkele blauwe plekken en de zon die best wel wat warmte geeft.
Het kleine hapje wordt een grote kipsandwich met frietjes die ik ongeveer half op krijg, daarna rijd ik Ushuaia uit via de Ruta 3 die de stad met de rest van Tierra del Fuego verbind. Ik stop een eerste keer bij een uitkijkplatform dat via een houten trap naast de weg bereikbaar is. Van hieruit heb ik een mooi uitzicht op de vallei voor mij met de bergen aan de horizon.
De weg slingert zich dan gezapig door de bergen over een pas, waar ik even stop voor nog wat foto’s van de mooie besneeuwde scherpe pieken, met aan één zijde van de weg de afgrond en langs de andere kant de oprijzende rotswanden. Maar voorzien van vangrails, geasfalteerd en breed genoeg om vlot te rijden. Sommige delen van de route herinnering ik me nog van vorige keer, maar er zijn ook delen die me niet herinner, gezien er geen andere route is moet ik deze toen nochtans ook gereden hebben, ik vind wel de parkeerplaats terug waar we toentertijd halt hielden voor een foto. Eens beneden in de vallei rijd ik voorbij enkele lagunes en een houtverwerkend bedrijf met ronde bakstenen torens, die tapsgewijs smaller worden naar boven toe en waarvan er eentje dikke rookwolken uitbraakt. Rond 15u00 keer ik terug naar Ushuaia, 3 fietsers die ik op de heenweg al voorbijreed doen teken om te stoppen, het blijken Belgen uit het Brusselse te zijn die van Sao Paulo hierheen gefietst zijn en graag met hun drieën op de foto willen, dus speel ik maar even voor fotograaf. Even later pik ik nog 3 lifters uit Israël op die een eindje mijn richting uit moeten en tenslotte tank ik in de stad de wagen nog even vol alvorens naar het hotel terug te keren.
In het hotel is de alleenheerschappij van mijn appartementje over, ik heb er een kamergenoot uit Beijing bij, die reeds 6 jaar in Perth, Australië studeert en er een lange reis opzitten heeft. Om 19u45 worden we in de lobby van het hotel verwacht voor een informatiesessie die loopt tot 21u00. Hier krijgen we meer informatie over hoe en wanneer de bagage klaar moet staan morgenvroeg, optionele mogelijkheden om de rest van de dag morgen door te brengen, en het verzamelpunt waar we tegen 16u00 worden verwacht om de 200m de pier op in een bus af te leggen. En leren we tevens enkele andere medereizigers kennen. Nadien trekken we met ons beide nog naar een restaurant op Maipu voor het avondeten. Ik kies er voor met kip en groenten gevulde pannenkoekjes in champignonsaus, die verrassend lekker blijken te zijn. Het restaurant is een bezienswaardigheid op zich als museum, met tegen de muren rekken waarin allerlei oude gebruiksvoorwerpen en speelgoed uitgestald liggen.
Woensdag 30/11/11
Terwijl Yi, mijn nieuwe flatgenoot, naar het optionele bezoek aan het Tierra del Fuego National Park is vertrokken, twijfel ik nog even wat te doen, ik besluit dan eerst maar even een carwash te zoeken om de auto een beurt te geven, zodat die toch wat netjes ingeleverd kan worden. Omdat er zich af en toe toch wat regenbuien voordoen besluit ik om vervolgens maar naar een museum te trekken.
Van de carwash rijd ik dus naar het El Presidio museum dat uit verschillende musea bestaat, waaronder het maritiem museum, waarbij buiten een half vergane roeiboot en binnen tal van schaalmodellen van bekende en minder bekende boten uitgestald zijn, naast tal van kaarten van Vuurland, Kaap Hoorn en Antarctica uit verschillende eeuwen en naargelang die ouderdom met meer of minder details. En tenslotte een replica van een vuurtoren op de binnenplaats. Het gevangenismuseum, met gerenoveerde en niet gerenoveerde delen en enkele levensgrote diorama’s die het leven in de gevangenis indertijd uitbeelden. En tenslotte de expositie over Antarctica over de talrijke expedities, waaronder deze van de Belgica, en de Argentijnse onderzoeksstations op de Zuidpool.
Ook hier weer schaalmodellen van de schepen, maar ook heel wat interessante foto’s en beschrijvingen van de reizen. Met bovendien nog wat originele artefacten en fossielen afkomstig van deze expedities. In de museumshop koop ik nog een kaart van de Drake Passage en eentje van het Antarctisch Schiereiland. Een tijdelijke kunsttentoonstelling kan me niet echt bekoren, trouwens het wordt stilaan tijd om de auto terug te brengen naar het verhuurbedrijf. Die hadden gelukkig ook een afdeling in de stad zodat ik niet terug naar de luchthaven moet. De overgave van de auto verloopt zonder problemen en ik besluit dan naar hetzelfde restaurant van gisterenavond terug te keren voor het middagmaal.
Na de maaltijd wandel ik nog even door de winkelstraat, krijg in het Tourist Information Center een stempel van Ushuaia een stempel in mijn paspoort en keer dan de haven terug waar ik enkele met Antarctica gerelateerde dingen fotografeer zoals de buste van de Belgische Kapitein de Gerlache, een bord van Ushuaia met de befaamde uitspraak “El fin del mundo” (het einde van de wereld), ons schip de MS Expedition die ondertussen aangemeerd ligt aan de pier in de haven en een wegwijzer richting het ijzige continent met op de achtergrond een bord dat de haven aanprijst als de gateway to Antarctica, wat niet overdreven is gezien 95% van de reizen naar daar via deze haven verlopen. Het uur van verzamelen nadert nu snel en dus zoek ik op de parking aan de haven de bus op die ons naar het schip zal brengen, Neil, Yi en een heel deel van de andere reizigers zijn daar dan ook reeds aangekomen. Even later rijden we dan de pier op en stoppen we bij het schip waar we onmiddellijk naar binnen worden geloodst.
We verzamelen in de lobby voor een welkomsdrink, die we zelfs niet kunnen beëindigen voor we naar de receptie worden geroepen voor de toewijzing van de cabines en de overhandiging van een soort identiteitskaart voor de duur van de tocht, waarmee we bestellingen en aankopen kunnen doen tijdens de tocht en die tevens bij de excursies gebruikt zal worden om de aanwezigheid na te zien. We hebben dan nog juist de tijd om wat uit te pakken alvorens het tijd is voor onze security drill waarbij we met de reddingsvesten uit onze cabine in de lobby moeten verzamelen en aan de hand van een kleur op onze reddingsvest een plaats krijgen toegewezen en uitgelegd krijgen wat te doen in geval van een alarm of een noodsituatie. Van daaruit gaat het dan naar de reddingsboten waar er weer een uitleg per bootgroep volgt en een bezoekje aan de reddingssloep. Nadien is het dan het moment waarop de boot vertrekt en we aan dek gaan om Ushuaia uit te wuiven. We eindigen de avond met het eerste diner aan boord, en dat belooft veel goeds, gevolgd door een praatje in de bar.
Donderdag 01/12/11
Over vandaag kan ik heel kort zijn, ondanks de touristil gisterenavond en vanmorgen, slaat de zeeziekte toe nu we de Drake Passage doorkruisen, zolang ik in bed lig gaat het wel, maar eens op (zittend of staan) slaat de duizeligheid en de misselijkheid toe. Het ontbijt laat ik alvast aan me voorbij gaan, ik slaag erin het voorgerecht van het middagmaal naar binnen te werken, maar moet dan al snel terug naar de cabine waar ik dat voorgerecht al even gauw opnieuw kwijt ben. ’s Avonds dan maar geopteerd voor het zwaardere medicijn en na het avondeten voel ik me zelfs goed genoeg om naar een film over Scott’s laatste expedities naar de Zuidpool te kijken. De lezingen over de fauna van het continent en de race naar de Zuidpool tussen Scott en Amundsen eerder op de dag heb ik ook links laten liggen.
Vrijdag 02/12/11
Vanmorgen voel ik me nog evengoed als gisterenavond en dus durf ik het aan om te gaan ontbijten, ook mijn kamergenoot, Yi, slaagt er voor de eerste keer in een volledige maaltijd te doorstaan. Er zijn geen vaste plaatsen aan tafel voorzien en zo maak je steeds weer kennis met andere personen, wat erg leuk is. Wat me reeds van in het begin opviel is dat de gemiddelde leeftijd van deze cruise helemaal niet zo hoog is. Het merendeel bestaat uit twintigers en dertigers, niet de bejaarde of gepensioneerde mensen die ik verwachtte, ik bevind me zelfs in de groep van de “ouderen” vrees ik. Na de maaltijd keer ik terug naar de cabine want de maag is nog steeds niet helemaal zoals het moet zijn, als is het reeds veel beter dan gisteren. De 5 tot 8m hoge golven blijven vandaag nog wel een tijdje aanhouden volgens de aankondigingen. Momenteel valt er aan dek toch ook nog niet veel te beleven al werden er vanmorgen in de verte blijkbaar al wel de eerste walvissen gespot. Het is wachten op de eerste ijsbergen. ’s Middags schuiven we dan weer met de voeten onder tafel, momenteel lijkt het wel of er niets anders gedaan wordt dan eten. De maaltijden zijn in elk geval erg lekker en zijn ’s morgens en ’s middags in buffetvorm, terwijl bij het avondeten de schotels aan tafel gebracht worden, waarbij er steeds 3 verschillende keuzes zijn, waarvan er eentje vegetarisch is. Vervolgens is er een voordracht over de avontuurlijke tocht van Shackleton, die nadat hij zijn schip verloor na een overwintering, met roeiboten de oversteek over ijs en water naar Elephant Island maakte, daar het grootste deel van zijn bemanning achterliet en met enkele van zijn mannen, in de grootste van de 3 roeiboten, de oversteek maakte naar het Grytviken walvisstation op South Georgia. Een epische reis die wonderwel door alle bemanningsleden overleefd werd. Na deze voorstelling merk ik dat ik toch nog niet helemaal op mijn plooi ben en mijn lunch moet prijsgeven aan de toiletpot.
Ondertussen worden de eerste voorbereidingen getroffen voor de volgende dagen, zo krijgen we onze gummilaarzen aangepast en een plaatsje toegewezen in de mud-room, waar de laarzen en regenbroeken tijdens de ganse reis blijven. Gezien we, ondanks het ruwe weer en de hoge golven, een goede tijd gemaakt hebben blijkt er vanavond misschien nog een excursie met de zodiac mogelijk en dus krijgen we na een briefing over hoe zich te gedragen naar de IAATO normen op het Antarctische continent en de sub-Antarctische eilanden, ook een briefing over hoe de zodiacteams te werk gaan, en moeten we ons opgeven voor één van de teams die allen genoemd zijn naar Zuid-pool explorers.
Eindelijk verschijnt dan de eerste ijsberg aan de horizon en plotseling trekt de mist op en wordt het water een stuk kalmer. We varen langs Greenwich Island, ons eerste sub-antarctische eiland met gletsjers, besneeuwde toppen en scherpe pieken. Even verder krijgen we dan Livingston Island in zicht en tenslotte Half Moon Island waar we de baai invaren en er een scoutboot wordt uitgezet om te zien of een landing tot de mogelijkheden behoord. Buiten de baai was de wind nog meer dan 40 knopen, terwijl het maximum voor een zodiac excursie 30 knopen is, maar de weergoden zijn ons goed gezind en in de baai liggen we zo beschut dat de landing kan ingezet worden. We worden in 2 groepen verdeeld die ieder op hun beurt een uur aan land gaan. Ik zit met de Ross boot in de tweede groep en kijk ondertussen naar 2 documentaire over pinguïns. Als het aan onze beurt is trekken we warme kleding aan en stappen via de mud-room en een aan de zijwand van het schip neergelaten boardwalk over in de zodiac. Deze eerste keer vraagt dit nog wat gewenning, maar toch verloopt alles vlot en binnen enkele minuten zetten we voor het eerst voet aan land op Antarctisch grondgebied.
Op het strand worden we onmiddellijk begroet door honderden Shinstrap pinguïns, herkenbaar aan een zwarte streep onder hun kin, in de kolonie zijn er ook enkele Gentoo pinguïns met een opvallende oranje snavel en ietsje groter dan de Kinband pinguïns. We volgen van opstand de sporen van de beestjes op de besneeuwde helling, naar de hoger opgelegen kolonies, die hier rookeries genoemd worden. Deze pinguïng highway’s zijn besmeurt door de uitwerpselen van de beestjes en overal hangt er dan ook een doordringende geur in de lucht, maar dat kan ons enthousiasme niet temperen. Het is nog steeds moeilijk te geloven dat we hier echt op deze plaats staan. In een andere kolonie zien we een vreemde eend in de bijt, namelijk een eenzame Adelie pinguïn, herkenbaar aan zijn zwarte kop en snavel die beloerd wordt door een zeemeeuw. Het beestje kijkt rondom zich alsof het zich afvraagt waar het beland is. Afgezien van de boot in de baai en de kleurrijke parka’s van de medereizigers is alles hier in zwart-wit, alsof je meespeelt in een oude film. De diertjes zijn helemaal niet schuw en meermaals zijn zij het die de 5m benaderingsregels aan hun poten lappen. Zo onhandig als ze aan land lijken, zo vinnig zijn ze als ze eenmaal in het water zijn, als kleine minitorpedo’s scheren ze onder en boven het wateroppervlak, er soms uit springend en weer in duikend, om hun as wentelend en razendsnel van richting veranderend. Er worden ontelbare foto’s gemaakt en eindeloos gefilmd tot het tijd is om weer naar ons cruiseschip te verkassen. We zijn allen dolenthousiast en de ellende van de zeeziekte is allang vergeten of op zijn minst de moeite waard geweest. Het is 23u30 tegen dat we terug aan boord zijn, maar nog steeds licht genoeg, iedereen keert voldaan naar zijn hut terug.
Zaterdag 03/12/11
Vanaf vandaag wordt er ’s morgens vanaf 7u00 ontbeten, om toch maar zo min mogelijk te missen tijdens de reis. Na het ontbijt komen we in de buurt van Deception eiland, een nog actieve vulkaan, waarvan de caldera in elkaar is gezakt en een binnenzee heeft gevormd die in contact staat met de oceaan. Via een nauwe passage, Neptune’s bellow genoemd, vaart het schip het vulkanisch eiland in, op de ijsschotsen die ons omringen zien we onze eerste Weddell zeehond. Aan de andere zijde van de passage zien we de boeg van een gezonken schip tussen de rotsen liggen. Op het binnenmeer varen we richting Whalers bay, waar de verlaten ruïnes van een walvisstation aan het strand liggen. Dit walvisstation werd na het beëindigen van zijn activiteiten overgenomen door de Britten om tijdens de tweede wereldoorlog de Duitse activiteiten in deze omgeving in de gaten te houden, sinds de laatste vulkanische uitbarsting, eind jaren ’60 begin jaren ’70 is het daarbij half verwoeste station echter verlaten. Het Spaans-Argentijnse onderzoeksstation aan de andere zijde van de baai is nog wel in werking, maar er dient sinds er tijdens de laatste evacuatie helikopters aan te pas kwamen om iedereen van de onderzoeksbasis weg te krijgen, steeds een schip bij de basis aanwezig te zijn als er mensen aanwezig zijn.
De zodiacs worden weer in stelling gebracht, maar helaas kan er wegens het aanwezige pakijs en een verboden zone op het eiland die een alternatieve landing/oppikplaats verhinderd geen landing uitgevoerd worden.
Niet getreurd echter, we varen verder het eiland in, wat mooi te zien is op mijn GPS functie van mijn camera, en ankeren op het einde van de baai waar we alsnog van boord kunnen. We wandelen naar de met gletsjers bedekte kraters van de vulkaan die het laatst actief waren en zien de rook door het lavagruis omhoog komen. De omgeving hier vertoont sterke gelijkenissen met het IJslandse landschap, wat niet verwonderlijk is gezien beide een recente vulkanische oorsprong hebben.
We keren opnieuw aan boord terug voor het middagmaal en worden uitgenodigd op de Polar plunch, wie dat wenst kan met de zodiacs opnieuw aan land om zich daar uit te kleden en in badpak het water met een temperatuur van 0°C in te duiken. Een kans die je natuurlijk niet aan je kan voorbij laten gaan, en dus zijn zo’n 89 personen van de 126 aan boord bereid van het erop te wagen. Ook ik besluit van eraan mee te doen en even later zijn we dan ook op weg. Eens op het strand, waar we ons van de overbodige kleding ontdoen, is er nog een moment van zelfbezinning, waarom willen we dit ook alweer doen? Maar dan plonsen de eerste reeds in het zilte, koude water om er al even snel weer uit te komen. Eigenlijk valt de duik al bij al nog mee, en voelt het zelfs warm aan eens je weer uit het water komt, dankzij je bloedsomloop die even overuren draait. Toch wordt er gretig naar de handdoeken gegraaid en opnieuw wat kleding aangetrokken. Alleen de voeten blijken toch wel heel erg kouwelijk te worden en voelen aan of ze in brand staan. We keren terug naar de MS Expedition en worden daar verwelkomt met een warme chocolademelk.
Ons schip maakt nu rechtsomkeer en we verlaten Deception eiland langs dezelfde nauwe passage waarin zich nu bovendien wat van het drijfijs heeft opgehoopt dat eerder onze landing in Whalers Bay verhinderde. Gezien het schip een ijsbreker van de categorie Finland is, heeft het daar geen problemen mee, maar het blijft toch oppassen, gezien zijn voorganger de MS Explorer van dezelfde maatschappij in een aanvaring met het ijs gezonken is enkele jaren geleden. De ware oorzaak van de schipbreuk van dat schip is eigenlijk nooit duidelijk geworden. We varen nog een stukje rond Deception naar Bailey Head om een kijkje te nemen bij de grootste kolonie van Shinstrap pinguïns op het Antarctic Schiereiland van naar vermoeden wel 140.000 stuks. Onze route brengt ons nu verder richting Bransfield Strait, tijd om wat na te praten over de ervaringen van deze twee laatste dagen. Onderweg zien we nog een reusachtige ijsberg voorbijdrijven op een weliswaar grote afstand. Voor vanavond zijn we uitgenodigd aan de tafel van de Oekraïense Chief Engineer en de Braziliaanse Hotelmanager van het schip, het wordt een leuke avond met veel verhalen en grappen en grollen, die later nog verder wordt gezet in de Polar Bear Bar.
Yohani
