www.lrocb.be

Ik ben al weer even terug van een blitztrip naar de Pyreneeën en de Bardenas Reales. 'Blitz' als in kort: op zondagmiddag de co opgehaald aan de luchthaven van Bordeaux en een week later moesten we weer terug zijn in België voor moederdag.
We wilden veel, teveel zoals naderhand bleek: veel Pyreneeën zien, veel roadbook rijden, veel gieren en andere vogels kijken en daar bovenop twijfelde ik nog over de Bardenas Reales, een kleine woestijn ten zuiden van Pamplona. De route tussen de Pyreneeën en de Bardenas was naar het schijnt niet al te interessant, en het zou natuurlijk zijn effect hebben op de weinige beschikbare tijd. Uiteindelijk wonnen de Fernweh en woestijnzucht het van de ratio en besloot ik toch de Bardenas Reales op de lijst te nemen.
Eigenlijk heb ik nogal weinig foto's. Rijden en fotograferen zijn nogal moeilijk te verenigen, het zijn verschillende manieren van concentreren en beleven.

De eerste nacht verzeilden we nog in Frankrijk op een heuvel bij Pau, waar een vriendelijk koppel ons niet alleen toestond de nacht op hun erf door te brengen, maar ons ook nog onthaalde op lokaal lekkers en een stevige neut whisky. Na 's morgens in de eerste warme ochtendzon van het jaar ontbeten te hebben in hun tuin met zicht op de Pyreneeën, zijn we via enkele balkonwegen richting de pas van Portalet gereden waar nog redelijk wat sneeuw bleek te liggen. Skifanaten probeerden nog van de laatste sneeuw te genieten, heel wat mensen trok met skischoenen aan de voeten en skis op de schouders naar de flintertjes bruikbare piste, bijna een kilometer verder.



Snel verder, om een eind in Spanje een stuk van Vibraction Roadbook 4 in te slaan.



Hoogtepunt van dat trajectje was ongetwijfeld de passage door een spectaculaire kloof bij La Pena, een smalle weg tegen de wand geplakt met aan de linkerkant de diepte. Toen we de kloof eerder vanaf de andere kant zagen, was het absoluut niet in me opgekomen dat hier een weg langs zou lopen. M'n co heeft de foto's van buitenaf en ik heb hem al een paar keer om de oren moeten slaan om ze uiteindelijk nog altijd niet te hebben, maar vanuit de auto zag het er in elk geval zo uit:



En van enkele honderden meters verder



Verderop de eerste van vele ruïnes die we onderweg zouden passeren:



Het deed goed om met Antares van het asfalt weg te zijn, en van hier af had ik voor het eerst weer het gevoel van vrijheid en reizen, en het plezier van niet te weten wat je achter de bocht zal vinden, maar er wel zeker van te zijn dat het geen rood licht is...



Een eind verder stopten we om een mooie rotsformatie te bekijken...



...en zagen eindelijk de eerste gieren als stipjes rond de wanden cirkelen. Op de top links van de foto bleek een uitkijkpunt te zijn vanwaar je zicht had op de kolonie. Eenmaal daar hadden we de beesten eerst niet zien zitten, en konden onze ogen amper geloven toen we plots zagen dat de stippen tegen de rotswand geen struiken of stenen waren, maar vale gieren:



Af en toe kwam er een exemplaar de situatie even checken:










Na een uurtje weer de auto in, de laatste kilometers onverhard van dag afgelegd tijdens de afdaling en dan snel verder richting Bardenas Reales. Ik keek er naar uit om voor het eerst sinds Ijsland nog eens in een woestijn te zijn...

Prachtige foto's!

We reden stevig door, want ik wilde de Bardenas absoluut bij zonsondergang zien. Maar we waren net te laat en kwamen in de schemering aan.
Er loopt een departementale weg door de zuidelijke Bardenas, en we sloegen op goed geluk enkele onverharde wegen in op zoek naar een mooi plekje om het vallen van de avond in de woestijn mee te maken.







Pech dat we te laat waren, maar geluk hadden we ook naar later bleek... De man in Pau had al iets laten vallen over zware sancties bij het betreden van verboden paden (boetes en zelfs inbeslagnames), maar we wisten niet dat deze wegen ook verboden waren: er wordt enkel aangegeven waar je wél mag rijden. Er zijn geen verbodstekens, dus als je geen plaatje met een auto aan het begin van de weg ziet, mag je er niet in.

We vonden voor de avond een fijn plekje tussen de velden nabij Tudela, een stadje op een kleine 20km van de Bardenas. Besloten, uit het zicht en niet alleen met een grandioos uitzicht op de reliëfs van de Bardenas in de verte...


(je kan net de torens van het schietterrein zien, 16km verder)

...maar ook een verrassend vogelrijk gebiedje. We werden gewekt door zangvogels vlakbij de auto, zagen geregeld een koppeltje hoppen (die we tot onze frustratie niet gefotografeerd kregen) en een handvol prachtig gekleurde bijeneters:






De Bardenas zijn in drie delen opgedeeld met elk een ander karakter. De Reales Blancas zijn de meest typische, droge woestijnzones...


...maar de Nigras worden voor landbouw gebruikt, met een bizarre tegenstelling tussen woestijnachtige bergen en groene akkers tot gevolg (zoals je ook in de eerste twee foto's ziet):



Ze mogen dan wel een woestijn zijn, maar bij regens kunnen er zware overstromingen voorkomen. Terry Gilliam (de man achter de animaties van Monty Python) kan er over meespreken. Hij zag de hele set wegdrijven tijdens een forse bui, en geplaagd door meer tegenslagen was een documentaire over de mislukking de enige manier om nog iets van het project te redden. 'Lost in La Mancha' is de moeite om te zien en je kan de man alleen maar bewonderen voor zijn doorzettingsvermogen en optimisme.
Je kan in de Bardenas dus ook stevig wat slijk tegenkomen, maar de enige wegen die voor de reguliere bezoeker met 4x4 opengesteld zijn, zijn drie toegangswegen en een ringweg rond het centraal gelegen schietterrein van de luchtmacht. Stuk voor stuk strakke grindwegen... Mijn ontgoocheling was nogal groot toen de hostess in het bezoekerscentrum me probeerde gerust te stellen door een foto van zo'n vlakke grindweg te tonen met de melding '... and the roads look like this'. WTF, ik sta hier met m'n Defender!
Maar niet getreurd, we zouden de dag wat rondhangen in de hoop dat de avond even mooi zou zijn als de vorige.









Aan de grens van het gebied liggen rijstvelden (denk ik) waar ze een stapje verder gingen dan muds:



Toen een lokale arbeider zag dat we daar vogels stonden te spotten, kwam hij naar ons toe gereden om ons te wijzen op een vogelreservaat enkele kilometers verder. De meeste vogels hadden blijkbaar hun siesta, behalve een purperreiger, waarvan ik erg blij was hem te zien, maar bij zien is het gebleven.

Het werd namiddag en de zon begon te zakken, het licht kreeg kleur en langzamerhand kwam er weer contrast in het landschap, dus we keerden terug naar de Bardenas en met het veranderende licht werd het landschap interessanter.





Onderweg zagen we vanuit de verte de avondshift van de Spaanse luchtmacht met drie F-18's oefenen op het schietterrein. Daar kan je met een forse telelens of een verrekijker enkele wrakken van F-4's onderscheiden:



De zon zakte en deed waar we op hoopten. Het zand kreeg kleur, er ontstond sfeer en kleur:















en toen werd het donker...





Het was een lange dag geweest, en omdat het stikdonker was eer we het gebied buiten waren, besloten we naar dezelfde plek als de avond ervoor te rijden.

Al bij al heb ik een gemengd gevoel bij de Bardenas. Ik heb mooie landschappen gezien, maar het woestijngevoel heb ik er niet gevonden. Het is een klein gebied, zowel qua oppervlakte als grootte van zijn structuren. Veel reliëf ziet er op de foto's groter uit dan het echt is, let maar eens op de struiken.
Je bent je er continu bewust van de gebiedsgrenzen en er is geen eindeloze horizon (zie bijvoorbeeld de windmolens op de achtergrond van de F-4's) maar het is een heel gevariëerd landschap met mooie structuren en kleuren. Had ik meer tijd gehad, dan was ik er misschien wel een dag te voet ingetrokken.

Weerom super foto's !
En aangenaam leesvoer. Was een pracht trip blijkbaar.

ivm woestijngevoel: Volgend jaar Marokko?

Mooie foto's inderdaad!

Chapeau!

Bedankt!
Marokko heb ik al wel aan gedacht, maar ik heb me er nog niet in verdiept. Misschien buiten het seizoen want ik ben niet zo'n fan van de hitte. Ik heb voor volgend jaar stiekem Ijsland weer op de lijst gezet, dan zal de ijslandblues wel weer welig tieren.

Groeten,

Joris

Prachtige foto's, Joris.

Wauw prachtig!
Supermooie foto's.
Dat doet ne mens dromen.
Bedankt om dit mooie avontuur met ons te delen!

Vogler schreef: er wordt enkel aangegeven waar je wél mag rijden. Er zijn geen verbodstekens, dus als je geen plaatje met een auto aan het begin van de weg ziet, mag je er niet in.

gevaarlijk principe.

Super foto's en toffe begeleidende tekst.

Prachtig,

Ideaal blijkbaar voor blitsbezoek.
Wij hebben juist Marokko (Atlas) gedaan in 16 dagen maar eigenlijk VEEEEEL te kort. In totaal 7 dagen onderweg in Europa en dan bijna volledige dag verloren aan overtocht en van de 8 resterende dagen nog nen dag of 2 verloren op de snelwegen. (7286 km op 16 dagen)

In de toekomst zou ik ook wel eens richting Pyreneeën willen.

Greetz
Stef Mc Def

Mooi, mooi

Yohani

Heel mooi !

T'is in orde, je mag nog verslag(jes) schrijven

Landy Bean schreef:T'is in orde, je mag nog verslag(jes) schrijven

zeker weten!

Knap verslag joris!!!

Joris, sjapoo

Best dat jij (nog) niet schrijft/shoot voor een magazine of al onze bestemmingen lopen zodanig vol dat er geen lol meer aan is voor LRkes.
Benieuwd naar de volgende